حسین قریبی
سفیر ایران در برزیل

لغو عضویت ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد با فشار آمریکا و دولت های همسو با آن یک نوع زورگویی در سطح دیپلماسی چند جانبه است. در واقع این موضوع بیشتر از اینکه یک حرکت محتوایی مبتنی بر سازوکارهای قابل قبول بین المللی باشد، یک نوع زورگویی در طح دیپلماسی چند جانبه است و اصولا هیچ کشور یا گروهی از کشورها حق ندارند مشارکت عضوی از ملل متحد را در سازمان ها و ساختارهای وابسته به سازمان ملل محدود کند. در واقع حق مشارکت در سازوکارهای بین المللی یک نوع حق حاکمیتی است و حاکمیت های موازی نمی توانند آن را محدود کنند . کاملاً روشن است، علیرغم هشدار کشورهای تاثیرگذار در نظام ملل متحد که از رای آنها این نگاه فهمیده می شود، آمریکا برای اهداف سیاسی خود فشار زیادی را به دولت های دیگر وارد کرده تا در تحقق این خواسته سیاسی و خصمانه خود علیه ایران، آن ها را همراه سازد. اصولاً سازوکارهای بین المللی در حوزه حقوق بشر و زنان برای کمک به ارتقاء وضعیت گروه های هدف این سازوکارها شکل می‌گیرند. براساس گزارش های نهادهای مرتبط در این خصوص، هیچ شکی نیست که وضعیت زنان و دختران ما ظرف چند دهه اخیر پیشرفت های زیادی داشته است. یک نمونه آن میزان ارتقای سطح آموزش عالی و دانشگاهی برای بانوان و مشارکت در فعالیت های اجتماعی است. سوال اینجاست که آیا محروم کردن یک کشور از سازوکارهای بین المللی و تبادل نظر و تجربه برای ارتقای شاخص های مرتبط با زنان، به چنین اقدامی کمک می کند یا صرفاً راهی برای فعالیت گسترده رسانه‌ای و بهره‌برداری سیاسی است؟ اگر واقعا قرار باشد کشوری از دیپلماسی چند جانبه طرد یا محدود شود، به نظر من بزرگترین ناقض تصمیمات محتوایی ملل متحد، خود آمریکاست. قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت که یکی از دستاوردهای مهم سازمان ملل ظرف سال های اخیر بوده است، توسط آمریکا که خود عضو دائم شورای امنیت است به صورت کامل نقض شده و جالب اینکه دولت بعدی نیز هیچ اقدامی برای جبران این نقض فاحش انجام نداده است. تصور بفرمائید که کشور دیگری مرتکب این نقض آشکار شده بود، مطمئناً عواقب جدی برای آن کشور به همراه داشت. اینکه دولت آمریکا با این سابقه منفی، طلایه دار اقدام برای محدود کردن ایران باشد، بسیار مضحک است.کافی است نگاهی به موضع گیری های پیشین کشورهای حتی اروپایی و نزدیک به آمریکا انداخته شود. همه آنها اقدام آمریکا در وضع مجدد تحریم های یکجانبه و غیرقانونی این کشور و بر خلاف قطعنامه ۲۲۳۱ را باعث و موجب بسیاری از مشکلات موجود دانسته اند. حال این کشورها نتایج همین وضعیت را به نفع خود مصادره کرده و به شکلی ریاکارانه به جای اینکه کماکان آمریکا را مسبب این وضعیت بدانند، با آن همراهی می کنند. خوب بود دولت‌هایی که حامی آمریکا در این اقدام بودند، نگاهی به ریشه های وضعیت موجود می انداختند. اقداماتی که به ویژه با وضع فشارهای حداکثری علیه مردم ایران تشدید شدند، به هیچ وجه قابل توجیه نیستند. بنابراین این اقدام شورای اقتصادی و اجتماعی اصولا از محتوا خالی است.