بهترین راه «گفت وگو و تأمین خواسته‌های منطقی معترضان» است

آرمان امروز: سيد محمد صدر، ديپلمات سابق ايران و عضو مجمع تشخيص مصلحت نظام در پاسخ به اين سوال که با توجه به اعتراضات اخير در کشور بسياري از شخصيت ها، گروه و جناح ها بر ضرورت شکل گيري «گفت وگوي ملي» تأکيد دارند. شما عضو شوراي گفت وگوي ملي هستيد، معتقديد که چرا تا به امروز اين سطح از گفت وگو شکل نگرفته است و چه پيشنهاد علمي و عملي داريد؟
در زماني که شوراي گفت وگويي ملي شکل گرفت عمدتاً بحث اين بود که معتدلين و عقلاي دو جناح اصلاح طلب و اصولگرا با هم گفت وگو کنند و مسايل و مشکلات را حل کنند و هر چند وقت يک بار جلسه اي با اين هدف برگزار شد. در زماني که شورا تشکيل شد اين بحث مطرح بود که گفت وگوي ملي بايد بين دو جناح اصلي کشور ايجاد شود و منافع کشور از اين طريق تأمين شود. معتقدم بهترين روش براي حل مسايل و اختلافات داخلي و خارجي «گفت وگو» است و اگر گفت وگو نباشد يا به نتيجه نرسد، ممکن است که به مراحل بعد از آن وارد شود که طبيعتاً همه ضرر خواهد بود.
در شرايط فعلي کشور نيز «گفت وگو» بهترين راه حل است. بايد با افراد و گروه ها مختلف و شخصيت هاي تأثيرگذار و حتي شخصيت‌هاي هنري، ورزشي، دانشگاهي و همچنين با زنان، دانشجويان و جوانان صحبت کنيم و در جهت خواسته ها و مطالبات آنها عمل کنيم. صد در صد خواسته‌هاي معترضان غير عملي نيست و مي توان به مرور زمان برخي از اين خواسته ها را عملي کنيم تا مقداري عقده زدايي شود و به سمتي برويم که يک کشور آرام داشته باشيم. اگر از اين روش استفاده نکنيم، مجبور مي شويم که روش هاي امنيتي قبلي را ادامه دهيم که حتي اگر به ظاهر هم اين اعتراضات کاهش يا جمع شوند، ولي همچنان در بطن جامعه، جوانان و شخصيت هاي سياسي مي ماند و باز هم سر باز خواهد کرد و داستان از ابتدا شروع مي شود. بنابراين تأکيد دارم بهترين راه براي اينکه به اين مرحله نرسيم، «گفت وگو و تأمين خواسته هاي منطقي معترضين» است.
شما تأکيد داريد در سياست خارجي بايد واقع گرا باشيم و چندان خوش بين نباشيم. به نظرتان در حال حاضر سياست خارجي ايران تا چه ميزان واقع گراست؟


در سياست خارجي يک اصلي به نام «منافع ملي» وجود دارد و بنا بر اين اصل همه کشورها به دنبال منافع ملي خود هستند و در اين چارچوب گاهي با برخي از کشورها دوست، موافق و متحد و گاهي با برخي از کشورها مخالف هستند. اگر در دستگاه ديپلماسي به اصل «منافع ملي» توجه شود، آن سياست خارجي واقع گرايانه است، اما متأسفانه سياست خارجي امروز ايران واقع گرا نيست. منافع ملي ايران حکم مي کند که با تمام کشورهاي جهان به جز اسرائيل که آن را به رسميت نمي شناسيم و آمريکا که ويژگي خاص خود را دارد، ارتباط داشته باشيم. اگر ما رابطه خود را به دو تا سه کشور محدود کنيم در حقيقت خود را به طور غير مستقيم به اين کشورها وابسته کرديم چرا که آنها وقتي ببينند يک کشوري منزوي است، به اين نتيجه مي رسند که اين کشور مجبور است با آنها رابطه خوبي داشته باشد و شرايط حکم مي کند که به سوي اين کشورها گرايش داشته باشد. در دنيا، کشوري که با اکثريت کشورهاي دنيا مخصوصاً کشورهاي مهم و تأثيرگذار رابطه داشته باشد، منزوي نيست و از اين جهت مي تواند قدرت مانور سياسي خيلي زيادي در سياست خارجي و روابط بين الملل داشته باشد. از سوي ديگر اگر رابطه گسترده اي با کشورها نداشته باشيد اصلاً قدرت مانور و بازي کردن با سياست خارجي حاصل نمي شود و اين نکته اي است که متأسفانه اکنون به آن گرفتار هستيم و به گونه اي در حال حرکت هستيم که تا حدودي حالت انزوا پيدا مي کنيم و اگر اين سياست ها اصلاح نشود، ممکن است که اين انزوا افزايش يابد.