تغییر نگاه به معترضان

علی صوفی
سال ۹۶، ۹۸، ۱۴۰۰ اعتراضات مردم را داشتیم و از این به بعد هم اعتراضات ادامه دارد، اما ممکن است نوسان داشته باشد. اگر مردم ببینند حاکمیت با مردم خشونت برخورد می‌کند، ممکن است آن‌ها نیز ابزار‌های خشونت‌آمیز استفاده کنند. اعتراضات طبیعتا یک منشا دارد. تا زمانی که علت وجود دارد، اعتراضات کماکان پابرجاست. یکی از علل مهم این اعتراضات، عملکرد دولت است که منجر به نارضایتی‌ها شده و آثار بدی روی زندگی مردم گذاشته است. این نارضایتی هم ابعاد متفاوتی مانند سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و ... است و از سوی دیگر مردم امیدی هم به بهبود اوضاع ندارند و حتی اراده‌ای هم ندارند. دولت فعلی نه تنها شرایط اقتصادی را بهبود نبخشید، بلکه شرایط را برای مردم بدتر کرد و این رویه کماکان در همه حوزه‌ها ادامه دارد. دولت دستش را در جیب مردم کرده و دارایی مردم را هر روز برمی‌دارد. شعار معترضان «زن زندگی آزادی» بود. زن به دلیل اجحاف‌هایی که به او وارد شده است. زندگی هم خواست اصلی مردم است خصوصا جوانان. جوانانی که در فناوری اطلاعات بسیار جلوتر از بزرگترهایشان هستند و یکی از مزایای این تکنولوژی برای آنها، آگاهی نسبت به حقوقشان است. در ایران اکنون دهه هشتادی‌ها و موبایل به دست در صف اعتراضات هستند و خواهان یک زندگی نرمال مشابه به زندگی سایر جوانان در دیگر کشور‌ها هستند. نه بحث سیاسی دارند، نه نفوذی هستند، نه جاسوس، نه دنباله‌رو اپوزیسیون خارج از کشور هستند و نه هیچ چیز دیگری. جوانان ما نمی‌توانند به آینده فکر کنند. مهاجرت تا سطح دانش‌آموزی کاهش پیدا کرده است؛ شاید بتوانند حداقل‌های یک زندگی سالم و نرمال را در کشور دیگری به دست بیاورند.