ایران جهانی

علی دارابی
تا کنون بیش از ۱۱۵۴ اثر ملموس در یونسکو ثبت جهانی شده است. کشورها به دنبال آن هستند که آثار میراث طبیعی، ملموس و ناملموس خود را در موعد مقرر و از سهمیه ای که دارند در یونسکو به ثبت برسانند، چرا‌که با ثبت آثار در عرصه جهانی کشورها فرصت بیشتری برای جذب توریسم و گردشگر، رونق کسب و کارها، گسترش دیپلماسی عمومی و تلاش برای حاکمیت صلح و دوستی را پیدا می کند.  واقعیت آن است که عمق استراتژیک و راهبردی ما «ایران جهانی»و «پیشینه تمدنی و فرهنگی» ماست در ثبت آثار جهانی، تاریخ، جغرافیا، مهارت، فرهنگ، هنر، مشاهیر و مفاخر، معماری، شهرسازی و ... عناصر مهم و تأثیر گذار هستند. ایران عزیز در همه عرصه ها دارای آثار فاخر و گرانسنگی است. اینک کدام یک در اولویت هستند، خود یک مسأله بس مهم است. برای پاسخ به این پرسش «شورای سیاستگذاری ثبت جهانی» را در معاونت میراث فرهنگی با حضور صاحبنظران و مدیران مرتبط تشکیل دادیم و برای ده سال آینده در حال برنامه ریزی هستیم. پرونده های مستقل، چند ملیتی (به صوت مشترک با سایر کشورها) ساز و کار ثبت جهانی آثار میراث فرهنگی است. مهندس سید محمد بهشتی (رئیس اسبق سازمان میراث فرهنگی) دکتر محمد حسن طالبیان (معاون سابق میراث فرهنگی)، دکتر احمد پاکتچی (سفیر دائم ایران در یونسکو)، مهندس مجابی (عضو هیات علمی دانشگاه علم و صنعت و از چهره های ماندگار میراث فرهنگی)، دکتر حسن بلخاری (رئیس هیأت مدیره انجمن آثار و مفاخر ایران)، دکتر حسن کریمیان (رئیس گروه باستان شناسی دانشگاه تهران)، دکتر مصیب امیری (رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگ، گردشگری و صنایع دستی)، دکتر شهرام گیل آبادی (استاد دانشگاه)، خانم دکتر آتوسا مؤمنی (سرپرست مرکز منطقه ای میراث ناملموس)، دکتر جبرئیل نوکنده( رئیس موزه ملی ایران)، دکتر مصطفی پورعلی (مديركل ثبت و حریم آثار و حفظ و احیاء میراث معنوی و طبیعی)، دکتر متکان (دبیر کمیسیون ملی یونسکو)، دکتر احمد جلالی(سفیر اسبق ایران در یونسکو)، دکتر محمد میرشکرایی ( چهره ماندگار ميراث فرهنگی) اعضای این شورا هستند که ابعاد مسأله را در سلسله جلسات کارشناسی مورد بحث و بررسی قرار خواهند داد. ایران عزیز با قدمت ۷۰۰۰ ساله با بیش از ۳۵ هزار آثار ثبت شده است در حال حاضر در حوزه ثبت آثار میراث ناملموس با ۲۱ اثر رتبه ششم دنیا و در حوزه ثبت آثار ملموس با ۲۶ اثر رتبه نهم دنیا را داریم.  فلسفه وجودی ثبت آثار جلوگیری از منازعات، کاهش جنگ ها و گسترش صلح و دوستی در جهان است. چرا که کنوانسیون ۱۹۷۲ (میراث ملموس) و کنواسیون ۲۰۰۳ (میراث ناملموس) هدف اصلی را «حفاظت و نگهداری آثار میراث فرهنگی» بیان کرده است و افزون بر این دولت ها موظف به ارائه و معرفی این آثار بر جهانیان هستند. امید آنکه میراث فرهنگی در ایران عزیز تبدیل به فرهنگ عمومی و از مسائل اصلی کشور باشد.