پرورش درست مربیان جوان یک تیر و چند نشان

گام برداشتن در مسیر موفقیت کار چندان سختی نیست. فقط همت می‌خواهد و مرد عمل، کسی که به جای حرف زدن کار کند، آن‌هم اصولی و بابرنامه، نه با زد و بند و لابی‌بازی. آن وقت است که می‌توان در مسیر موفقیت گام برداشت و گاه حتی با یک تیر دو یا چند نشان زد.
مسئله خواستن است، فعلی که کمتر در ورزش ایران صرف می‌شود، به همین دلیل تعداد ناکامی‌ها همواره چند برابر موفقیت‌هاست. شاید، چون خواستن زحمت می‌خواهد و قبول این زحمت کار هر کسی نیست، درست برخلاف حرف زدن و شعار دادن!
مهم‌ترین دلیل موفقیت کشور‌های صاحب‌سبک دنیا در ورزش، سرمایه‌گذاری اصولی و هدفمند است. سرمایه‌گذاری درستی که در عین رقم زدن موفقیت‌های قابل توجه از میزان هزینه‌های انجام شده نیز می‌کاهد. مهم‌ترین مسئله‌ای که در ورزش ایران کمتر به آن توجه می‌شود. حال آنکه یک برآورد اصولی و برنامه‌ریزی بی‌نقص می‌تواند علاوه بر کاهش هزینه‌ها، نتیجه و دستاورد مثبتی را در پی داشته باشد.
یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ورزش ایران مسائل مالی است و بسیاری همواره خواهان استفاده از مربیان داخلی هستند. مورد بعدی بی‌توجهی به ورزشکارانی است که بعد از پایان دوران قهرمانی کمتر کسی سراغ آن‌ها را می‌گیرد و مسئله دیگر معضل اشتغال آنهاست. مسائلی که هر یک به تنهایی معضل بزرگی است که می‌توان با یک نگاه اصولی به حل و فصل آن پرداخت تا علاوه بر جلب رضایت ورزشکاران پیشکسوت از هدر رفتن هزینه‌ها نیز جلو‌گیری کرد و در عین حال به مسئله استفاده از مربی داخلی هم بی‌تفاوت نبود.


اگرچه برخی ورزشکاران با پایان دوران ورزش قهرمانی با لابی‌بازی به دنیای مربیگری روی می‌آورند، اما این شانس نصیب هر ورزشکاری نمی‌شود و آن‌ها هم که به این موفقیت دست می‌یابند عمدتاً نه به طور اصولی و با پشت سر گذاشتن مدارج علمی و آشنایی با علم روز دنیا که به دلیل داشتن روابط پشت پرده است که به نان و نوایی می‌رسند و سایرین با کوله‌باری از تجربه خانه‌نشین می‌شوند! حال آنکه می‌توان با یک برنامه‌ریزی اصولی، ورزشکاران نخبه را در پایان کار برای ورود به دنیای مربیگری مهیا کرد. می‌توان با زمینه‌سازی برای حضور آن‌ها در کلاس‌های مربیگری جهت آشنایی با علم روز گامی در راستای اشتغال‌شان برداشت و شرایطی را فراهم کرد که نه فقط ورزش کشور دیگر نیازی به استفاده از مربی خارجی نداشته باشد که کشور‌های اطراف را نیز به لحاظ فنی پوشش دهد.
استفاده از مربیان خارجی در ورزش دنیا اتفاقی کاملاً طبیعی و مرسوم است. این اقدام فرصتی برای تبادل دانش و اطلاعات است. با این حال آنچه ورزش ایران را ناچار به استفاده از مربیان خارجی می‌کند، تفاوت دانش و توانایی گزینه‌های داخلی با همتایان خارجی آنهاست. تفاوتی که می‌توان با یک برنامه‌ریزی اصولی آن را از میان برداشت تا هم از تجربیات گرانبهای ورزشکارانی که طی سال‌ها حضور در عرصه‌های مختلف کسب کرده‌اند، بهره‌مند شد و هم در عین استفاده از پیشکسوتان و رونق بخشیدن به حوزه مربیان، نیاز ورزش کشور به بهره‌برداری از مربیان خارجی را کاهش داد. نیازی که طی سال‌های اخیر باعث ایجاد هزینه‌های هنگفتی برای ورزش ایران شده است.
نه آنکه استفاده از مربی خارجی فی‌نفسه کاری عبث یا اشتباه باشد، نه. اما می‌توان با رونق بخشیدن به حوزه مربیگری این نیاز را کاهش داد. اتفاقی که در صورت رخ دادن حتی می‌تواند دست دلال‌ها را نیز کوتاه کند و این همان تک تیری است که می‌توان با نگاهی اصولی و یک برنامه‌ریزی هدفمند برای گام برداشتن ورزش در مسیر موفقیت برای زدن چند نشان از چله کمان رها کرد.