تعصب فولاد و تجهیزات الهلال!

هرچند نتیجه هر مسابقه ورزشی در زمین بازی مشخص می‌شود و بستگی به این دارد که کدام طرف تلاش بیشتری انجام دهد و چگونه خود را آماده مسابقه کند، اما در این میان نباید از برخی فاکتور‌ها و شرایط هم در روند نتیجه‌گیری تیم‌ها به سادگی گذشت.
اینکه یک تیم با آخرین امکانات و بدون دغدغه مالی روند آماده‌سازی خود را طی کند و به یک مسابقه برسد با اینکه یک تیم با حاشیه‌های زیاد پا به همان میدان بگذارد، به‌طور حتم شرایط متفاوتی دارد. فولاد خوزستان تنها نماینده ایران در لیگ قهرمانان آسیا این روز‌ها با چنین شرایطی روبه‌روست. فولاد که که موفق شد الفیصلی عربستان را شکست دهد، حالا به قدرتمندترین تیم آسیا، یعنی الهلال برخورد کرده است. ناگفته پیداست که تفاوت‌های دو تیم اصلاً قابل بیان نیست؛ یک طرف تیمی قرار دارد که با دلار‌های نفتی عربستان سال‌هاست که تجهیز شده و پرافتخارترین تیم لیگ قهرمانان آسیاست و طرف دیگر تیمی قرار گرفته که جدای از تمام مشکلات زیرساختی و کمبود امکانات آماده‌سازی حالا با استعفای بچگانه سرمربی پرادعایش با حاشیه تازه‌ای روبه‌رو شده است.
از واقعیت نمی‌توان فرار کرد، فولاد از مرحله یک‌هشتم لیگ قهرمانان صعود کرد، چون حریفش حریف سختی نبود. هرچند در برابر همین حریف هم با چالش روبه‌رو شد و این واقعیت فوتبال باشگاهی ماست. بدون هیچ شکی فولاد اگر به جای الفیصلی با تیمی قدرتر مواجه می‌شد الان ایران نماینده‌ای در مرحله یک‌چهارم نهایی نداشت. این مسئله ربطی به سلایق و علایق رنگی و تعصبات تیمی ندارد. هر کدام از تیم‌های باشگاهی ایران هم جای فولاد بودند چنین مواردی در خصوص‌شان صدق می‌کرد. این واقعیت تلخ فوتبال باشگاهی ایران است که بسیار عقب‌تر از تیم‌های باشگاهی غرب آسیا فقط تلاش بیهوده می‌کنند تا در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا بتوانند خودی نشان دهند.
باید اذعان کنیم که آخرین توان فوتبال باشگاهی ایران در سال‌های اخیر همان دو فینالی بود که پرسپولیس در آن حضور داشت و حریف تیم‌های شرقی نشد و تازه این در حالی بود که تیم‌های غرب آسیا هم طی دو سال مذکور چندان قدرتمند نبودند. با این اوصاف باید به این حقیقت تلخ اشاره کنیم که فوتبال باشگاهی ایران توان رویارویی و برتری مقابل حریفان قدر آسیایی خود را ندارد و اگر هم موفقیتی کسب می‌شود صرفاً به خاطر عرق بازیکنان و غیرتمندی آنهاست. ولی دیگر نمی‌توان با شعار تعصب و غیرت به جنگ امکانات و حرفه‌ای بودن تیم‌های رقیب رفت که شاید این ترفند چند بازی جواب بدهد، اما در نهایت به شکست می‌انجامد.


باشگاه‌های ایران حتی باشگاه‌هایی نظیر فولاد که تقریباً مشکلی بابت مسائل مالی ندارد در مقام مقایسه با باشگاهی نظیر الهلال یک باشگاه آماتور محسوب می‌شوند که حتی درصدی از امکانات قابل توجه این باشگاه را هم ندارند. تأکید می‌کنیم که نتیجه بازی در زمین مسابقه تعیین می‌شود، همه ما خواهان این هستیم که بازیکنان فولاد به عنوان نماینده ایران در آسیا بتوانند قدرتمندترین تیم عربستان در این مسابقات را شکست دهند، اما سؤال اینجاست که آیا کسب این پیروزی می‌تواند فاصله نجومی امکانات دو باشگاه و حرفه‌ای بودن آن‌ها را جبران کند؟
کشور‌های حاشیه خلیج فارس سال‌هاست که رده باشگاهی خود را تجهیز کرده‌اند، چه به لحاظ به خدمت گرفتن بازیکنان و مربیان تأثیرگذار و بزرگ و چه از نظر به‌روز کردن امکانات حرفه‌ای خود و این در حالی است که فوتبال باشگاهی ایران طی همین سال‌ها تنها درجا زده و تازه این فقط یک طرف قضیه است. اگر اختلاف باشگاه‌های ما با باشگاه‌های قدرتمند غرب آسیا نجومی است، این اختلاف با باشگاه‌های قدرتمند شرق قاره آسیا اصلاً قابل تصور نیست. فوتبال باشگاهی ایران شاید نتایجی مقطعی کسب کند، اما واقعیت این است که رقبا لحظه به لحظه پیشرفت می‌کنند و ما دلخوش به همین نتایج مقطعی در حال عقبگرد هستیم.