خوشبختانه رویکرد دولت سیزدهم در عرصه سیاست ‌خارجی تامین منافع ملی و دوری از نگاه حزبی به این موضوع است. توجه به توسعه روابط در ابعاد متعدد همچون تقویت روابط با دو قدرت چین و روسیه، ارتقای روابط همسایگی، کاهش تنش‌ سیاسی با غرب و همچنین تقویت روابط اقتصادی -سیاسی با کشورهای آمریکای لاتین در نتیجه همین رویکرد بوده است.

سفر اخیر ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهوری، به سه کشور نیکاراگوئه، کوبا و ونزوئلا می‌تواند دوران طلایی روابط ایران با کشورهای آمریکای لاتین در دولت‌های نهم و دهم را زنده کند.

این توسعه روابط از ابعاد متعدد حائز اهمیت است. یکی از این ابعاد، عضویت این کشورها در کنوانسیون‌های متعدد بین‌المللی است. همچنین کشورهای آمریکای لاتین، با توجه به پیشینه سلطه‌گری غرب در سرزمین‌های آنان، به غرب، خصوصا آمریکا، نگاه ضد استعماری دارند. نگاهی که با گفتمان جمهوری اسلامی همخوانی دارد. استقلال سیاسی آنان می‌تواند تجارت میان ایران و این کشورها را در دوران تحریم تسهیل کند، چراکه این کشورها نیز در برهه‌هایی تحریم‌های ظالمانه را تجربه کرده‌اند. نکته حائز اهمیت دیگر، ظرفیت‌ بالای این کشورها در عرصه صنعت و کشاورزی است که می‌تواند نقش مهمی در تبادلات تجاری میان ایران و این کشورها ایفا کند.

یکی از نکات دیگری که در روابط میان ایران و کشورهای آمریکای لاتین می‌توان به آن اشاره کرد، اهمیت حضور ایران در این منطقه است. با توجه به تضاد گفتمانی میان ایران و آمریکا، حضور ایران در حیاط خلوت این کشور پاسخی استراتژیک به حضور آمریکا در خاورمیانه است.

در پایان به این نکته نیز باید توجه کرد که فعالیت‌های پررنگ دولت سیزدهم، همچون این سفر، در عرصه سیاست ‌خارجی پایانی بر پروژه ایران‌هراسی و انزوای بین‌المللی ایران از سوی آمریکاست. عملکرد دولت سیزدهم نشان می‌دهد که ایران توانسته است دیپلماسی متوازنی را در سطح بین‌المللی در طول این مدت دنبال کند.