تورم فوتبال نجومی‌تر از همیشه!

فصل نقل‌وانتقالات فوتبال ایران دو ماه و ۱۰ روز طول می‌کشد، اما در این مدت آنچنان ضرر مالی روی دوش باشگاه‌ها، ورزش و بیت‌المال می‌گذارد که جبرانش ممکن نیست. فدراسیون برای جدی نشان دادن خود در مهار تورم این رشته یک قانون جدید گذاشته به اسم «سقف بودجه باشگاه‌ها.» منتها مدیران نه تنها وقعی به این قانون نمی‌گذارند، بلکه حاضرند برای خرید یک بازیکن معمولی و حتی نیمکت‌نشین چند میلیارد تومان از جیب ملت بپردازند.
سال‌هاست فریاد می‌زنیم باشگاه‌های لیگ‌برتری همگی دولتی هستند و از بیت‌المال ارتزاق می‌کنند. بعد از آن همه شو‌هایی که آقایان اجرا کردند تا بلکه یک نفر پیدا شود و خصوصی بودن سرخابی‌ها، صنعتی‌ها و نفتی‌ها را باور کند، رئیس فدراسیون و نماینده سازمان بازرسی کل کشور صراحتاً دولتی بودن تیم‌ها را تأیید کردند. اخبار منتشر شده از قرارداد‌ها طی یک هفته اخیر به وضوح نشان می‌دهد باشگاه‌ها نه از فدراسیون می‌ترسند و نه هیچ نهاد دیگری! آن‌ها هر طور که دل‌شان بخواهد پول مردم را خرج بازیکنان و مربیان بی‌کیفیت و ناشناخته می‌کنند و کاملاً هم خیال‌شان راحت است که بابت این همه ریخت‌وپاش به کسی جواب پس نمی‌دهند. خودشان که حرفی از رقم‌ها نمی‌زنند، اما سایت خارجی لو داده مربیان یونانی گل‌گهر قرارداد ۲ میلیون یورویی بسته‌اند. از آن طرف مدیرعامل باشگاه صنعت نفت با کنایه از قانون سقف قرارداد‌ها حرف زده و به رضایتنامه ۸۰ میلیارد تومانی یک دروازه‌بان اشاره کرده است. ضمن اینکه آپشن‌های عجیب و غریب نیز کماکان در قرارداد‌ها ثبت می‌شوند و کار به جایی رسیده که بازیکنان نیمکت‌نشین هم به کمتر از ۱۰ میلیارد تومان رضایت نمی‌دهند.
هر سال همین بساط است و هیچ‌کس امیدی ندارد به اینکه رقم‌های سرسام‌آور فوتبال جمع شود. این رشته چیزی جز حاشیه، جنجال، تهمت، افترا و بیانیه‌نویسی ندارد، ولی در عین حال گردش مالی‌اش سالانه سر به فلک می‌کشد. قرار بود قرارداد‌های ارزی امضا نشود، ولی چه شد؟! خارجی‌ها همچنان به کمتر از دلار و یورو راضی نمی‌شوند و بازیکنان و مربیان اسمی نیز برای جبران ارزش پول ملی رقم‌های قراردادشان را چند برابر کرده‌اند. قوانین جدید فدراسیون و تلاش‌های سازمان بازرسی نه تنها آشفته‌بازار نقل‌وانتقالات را کنترل و مهار نکرده، بلکه مدیران و فعالان فوتبالی را برای بالا بردن نرخ‌ها جری‌تر هم کرده است. در این شرایط مهار تورم فوتبال سرابی است که محقق شدن آن با ادامه این روند قطعاً غیرممکن نیست. تاخت و تاز واسطه‌ها نیز با قدرت هرچه بیشتر ادامه دارد؛ افراد معلوم‌الحال از بلبشوی موجود تا می‌توانند سوءاستفاده می‌کنند و با افزودن بند‌ها و تبصره‌های مختلف به قراردادها، پول بیشتری به جیب می‌زنند. شنیدن ارقام نجومی قرارداد‌ها برای مردم عادی، همان‌هایی که فوتبالی‌ها سنگ‌شان را به سینه می‌زنند و مدعی هستند این رشته تنها سرگرمی مردم است، تلخ و زجرآور است. اقشار مختلف مردم اعم از کارمند، کارگر و معلم هوادار همان تیم‌های مطرح هستند و واقعیت‌ها را می‌دانند. آن‌ها که دستمزدشان کفاف زندگی رومزه‌شان را نمی‌دهد، اما همچنان شرافتمندانه زندگی می‌کنند، می‌دانند پول‌های بی‌زبان چطور و چگونه به مستطیل سبز و پرحاشیه ایران سرازیر و دستمزد‌های نجومی چطور از بیت‌المال پرداخت می‌شود. مردمی که تورم و کاهش ارزش پول ملی را کاملاً لمس کرده‌اند و تأثیراتشان را در زندگی به عینه دیده‌اند، امروز بیش از هر زمان دیگری از بی‌توجهی مسئولان نسبت به حرج‌و مرج‌های مالی فوتبال ناراحت هستند. انگار نه انگار میلیارد‌ها تومان خرج رشته‌ای می‌شود که عایدی برای کشور ندارد و تیم‌های باشگاهی‌اش به‌رغم استفاده از بیت‌المال زیانده هستند. تا کی باید شاهد شکایت خارجی‌ها باشیم و غرامت‌های سنگین بپردازیم؟ با قرارداد‌هایی که امسال منعقد شده قطعاً شاکیان جدیدی نیز به لیست طلبکاران باشگاه‌های ایرانی اضافه خواهند شد.