پاداش به ورزشکار راه دوری نمی‌رود

چیزی به شروع بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی نمانده و تیم‌های مختلف و مدعیان کسب مدال برای گرفتن بهترین نتیجه در هانگژو با تمام قوا مشغول آماده‌سازی هستند. در زمانه‌ای که ورزش حرفه‌ای شده و از آن به عنوان یک صنعت یاد می‌شود، بحث پاداش ورزشکاران اهمیت زیادی دارد. هنوز میزان پاداش به مدال‌آوران بازی‌های هانگژو مصوب نشده، اما هر دو کمیته برای تعیین رقم پاداش‌ها مشغول بررسی همه‌جانبه هستند. به گفته دبیرکل کمیته المپیک پیشنهاد پاداش ۱۰ هزار دلاری (پرداخت به صورت معادل ریالی) به طلایی‌های آسیایی مطرح شده و اعضای هیئت اجرایی همه پیشنهاد‌ها را مورد بررسی قرار می‌دهند. اگرچه برای تصویب رقم نهایی باید مسائل مختلفی مدنظر قرار بگیرند و مراحل لازم را طی کنند، ولی انتظار می‌رود حالا که کاروان‌های ایران با دیدگاه کیفی و در جهت کسب بیشترین تعداد مدال راهی هانگژو خواهد شد، مسئولان کمیته‌های المپیک و پارالمپیک در بحث تصویب نهایی پاداش‌ها خساست به خرج ندهند و با دست و دلبازی بالاترین نرخ را برای مدال‌آوران در نظر بگیرند. درخشش قهرمانان و تیم‌های ایرانی در تورنمنت‌های مختلف بین‌المللی بار‌ها ثابت کرده است رسیدگی به ورزشکاران و پرداخت پاداش‌های در خور توجه راه دوری نمی‌رود و در نهایت ثمره‌اش نصیب کشور می‌شود.
اصولاً حضور موفق در المپیک آسیایی نیازمند برنامه‌ریزی، تمرین و تلاش بسیار زیاد است. در این بین ورزشکاران کشورمان با انواع و اقسام چالش‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند و با پشت سر گذاشتن همه موانع بدون چشمداشت و البته با کمترین توجه از سوی مسئولان، راهی مسابقات می‌شوند. این در حالی است که با شروع بازی‌ها همه از ورزشکاران انتظار درو کردن مدال‌ها را دارند، آن‌هم بدون توجه به وضعیت آماده‌سازی تیم‌ها و روز‌های سختی که هر ورزشکار پشت سر گذاشته است. با توجه به تأکید مسئولان کمیته‌های المپیک و پارالمپیک، هر دو کاروان ورزش کشورمان با نگاه کیفی اعزام خواهند شد. این یعنی بهترین‌های ورزش ایران در هانگژو به میدان خواهند رفت. شرایط سخت اقتصادی و بودجه کم ورزش از جمله مواردی است که مدیران را به سمت کیفی‌گرایی سوق داده است، به همین‌خاطر آن‌ها انتظار دارند نفرات اعزامی به آسیایی بیشترین و مرغوب‌ترین مدال‌ها را به گردن بیاویزند.
اگرچه کیفی‌گرایی مخالفانی هم دارد و اجرای آن شانس اعزام به آسیایی و پاراآسیایی را از برخی تیم‌ها و ورزشکارا‌نشان گرفته، اما با توجه به همین دیدگاه است که تأکید داریم پاداش مدال‌آوران باید در خور توجه باشد. وضعیت سخت اقتصادی، نداشتن شغل، بیمه، مسکن، بازنشستگی و هزار و یک دغدغه دیگر، ذهن قهرمانان را درگیر موضوعاتی غیرورزشی کرده، آن هم در شرایطی که رقبا برای کسب بهترین نتیجه بیشترین امکانات، پاداش و تسهیلات را برای ورزشکارانشان در نظر می‌گیرند و از این طریق تمامی دغدغه‌های زندگی‌شان را از بین می‌برند. در کشور ما، اما مدال‌آوران علاوه بر ورزش حرفه‌ای باید به هزار و یک مشکل زندگی نیز فکر کنند و برای حل آن‌ها چاره‌ای بیندیشند. تعیین حداکثر پاداش ممکن برای ورزشکارانی که در هانگژو روی سکو می‌روند، قدمی است در جهت کمک‌رسانی به مدعیان کسب مدال تا برای موفقیت خود انگیزه بیشتری پیدا کنند، حتی اگر معادل ۱۰ هزار دلار نیز به حساب ورزشکار واریز شود، باور کنید با این حجم از تورم و شرایط سخت اقتصادی شاید گوشه‌ای از مشکلات زندگی یک مدال‌آور مرتفع شود. فراموش نکنید در این مطلب تنها در‌خصوص پاداش پای سکو که قرار است از سوی کمیته‌ها پرداخت شود صحبت می‌کنیم. بدون شک وزارت ورزش نیز پاداش ویژه‌ای برای مدال‌آوران بازی‌های هانگژو در نظر خواهد گرفت و ورزشکاران ما روی آن نیز حساب می‌کنند. از طرفی فقط نباید روی بحث پاداش‌ها تمرکز کرد، بلکه در سه ماه باقی مانده تا شروع بازی‌ها؛ تیم‌ها، مربیان و ورزشکاران منتظرند مسئولان ارشد ورزش حمایت ویژه‌ای از آن‌ها داشته باشند و این مسئله تنها به حضور در اردو‌ها و گرفتن عکس یادگاری ختم نشود.