مرضیه موسوی- شهروند آنلاین؛ ساکن شهر میناب استان هرمزگان است. می‌گوید در خانواده‌ای ورزشی بزرگ شده و خواهر و برادرانش در رشته‌های بسکتبال، هندبال و فوتبال، ورزش می‌کنند. وقتی به عرصه والیبال نشسته پا گذاشت تنها 15سال داشت و در کنار درس و مشق‌های روزانه، هرهفته مسیر طولانی‌ای را تا بندرعباس برای شرکت در تمرین‌های مختلف، طی می‌کرد.

آشنایی‌اش با هیأت جانبازان استان هرمزگان را یکی از مهم‌ترین دلایلی می‌داند که او را به مسیر ورزش حرفه‌ای در این رشته سوق داد. فرزانه حیدری می‌گوید: «به‌عنوان دختر نوجوان ساکن یک شهرستان در جنوب کشور، برای رفت‌وآمد به مرکز استان و حضور در تمرینات توپی و همچنین اردوهای مختلف و مسابقات، زحمات زیادی کشیدم. تلاش زیادی در این مسیر کردم و همه این سختی‌ها با دیدن نتیجه کار، برای من شیرین بود و به تجربه من اضافه می‌کرد.»

اولین باری که روی سکوی قهرمانی آسیایی ایستاد، یکی از این لحظه‌های شیرین برای او بود که هنوز در خاطرش مانده: «سال 2017بود که در مسابقات آسیایی شرکت داشتم. خوشحال بودم از اینکه در ترکیب تیم ملی قرار گرفته‌ام. از اعزام به محل برگزاری این ورزش‌ها و حضور در بین تیم‌های برتر آسیا بسیار حس خوبی داشتم و هیجان‌زده بودم. خوشبختانه آن سال، تیم ما سوم آسیا شد و ما دست پر به خانه برگشتیم. بعد از آن هم تیم ملی والیبال نشسته زنان همیشه حرفی برای گفتن داشت و من از حضور در این تیم به‌خودم افتخار می‌کردم.»

خفیف‌ترین سطح معلولیت را در بین بازیکنان حال حاضر والیبال نشسته در دنیا دارد. حیدری، قدردان حمایت‌های مسئولان در هیأت ورزش معلولان استان هرمزگان است و با این حال عرصه ورزش معلولان را نیازمند توجه بیشتر می‌داند.

او می‌گوید: «معلولان گاهی به‌دلیل کاستی‌هایی که جامعه به آنها تحمیل کرده، اعتمادبه‌نفس کافی را برای حضور در مراکز ورزشی ندارند. درحالی‌که در بین این افراد، حتما استعدادهای زیادی وجود دارد و باید کشف شوند. یکی از مهم‌ترین اهداف من این است که بتوانم این افراد را از انزوا بیرون بکشم. برای همین در تلاش هستم تا تیم والیبال نشسته در سطح شهرستان تشکیل دهم.»

او علاوه بر عضویت در تیم ملی، سابقه فعالیت به‌عنوان مربی و همچنین داوری را هم داشته و این روزها کاپیتان تیم والیبال نشسته فولاد خوزستان نیز هست. حیدری می‌گوید: «هر فردی برای اینکه بخواهد در ورزش حرفه‌ای به جایی برسد باید برای آن زحمت زیادی بکشد. من به‌عنوان عضوی از جامعه معلولان، همیشه تلاش کردم تا توانایی‌های خودم را نشان دهم و به بقیه بگویم که معلولیت مانعی برای داشتن هدف در زندگی و رسیدن به آن نیست.»

قهرمانان ورزشی زیادی را سراغ دارد که از صفر شروع کرده‌اند و با تمرین و پشتکار، روی سکوهای قهرمانی ایستاده‌اند؛ زنانی در تمام رشته‌های ورزشی. او می‌گوید: «ما ورزشکاران برای رسیدن به قهرمانی از همه توان و ظرفیت‌مان استفاده می‌کنیم، اما اگر حمایتی از طرف مسئولان ورزشی کشور نباشد، چطور می‌توانیم به ادامه این راه با همه سختی‌هایش امیدوار باشیم؟» و حمایت را بیش از هر چیزی، تامین زیرساخت‌های ورزشی و فراهم کردن امکانات در هر شهری از کشور می‌داند.

این عضو تیم ملی والیبال نشسته زنان ایران، خودش را برای همراهی تیم در مسابقات پاراآسیایی چین آماده می‌کند. او می‌گوید: «معلولان در رشته‌های ورزشی، بی‌ادعاترین و پرافتخارترین قشر هستند. با کمترین امکانات، در رشته‌های مختلف ورزشی سهمیه‌های المپیکی و… را نصیب کشور کرده‌اند، اما اعتبارات ورزشی استان‌های غیرپایتخت کشورمان، بسیار محدود است و پاسخگوی نیازها نیست. امیدوارم در این زمینه شاهد تحولی جدی در ورزش کشور باشیم.»

فعالیت‌های هلال‌احمر در استان هرمزگان را از دور و نزدیک می‌دید و کمابیش با آن آشنایی داشت. پیش از اینکه عضو داوطلب جمعیت هلال‌احمر میناب شود، به همراه خانواده برای کمک به نیازمندان قدم‌هایی برمی‌داشت و دستی در آتش کارهای داوطلبانه داشت؛ از جمع‌آوری کمک برای زلزله‌زده‌ها گرفته تا کمک به نیازمندان. بازگشت او از مسابقات قزاقستان، با عضویت او در جمعیت هلال‌احمر شهرستان میناب همراه شد.

او می‌گوید: «گرچه بخاطر شرایط تمرین‌ها و مسابقات، فرصت نمی‌کردم که در دوره‌های هلال‌احمر شرکت کنم، اما تصمیم دارم به‌زودی در دوره‌های 6 ماهه حضور داشته باشم. آموزش‌هایی که هلال‌احمر برگزار می‌کند، دوره‌هایی است که هر فردی باید آن را فرا بگیرد تا در شرایط اضطراری بتواند از آن برای نجات جان خودش و دیگران استفاده کند. در ورزش، ما با این موقعیت‌ها زیاد روبه‌رو می‌شویم. به‌خصوص در تمرینات که ممکن است افراد از حال بروند و پزشکی در زمین تمرین حضور نداشته باشد.»

آنچه بیش از همه‌‌چیز این قهرمان والیبال نشسته را به هلال‌احمر علاقه‌مند کرده، اصولی است که این جمعیت در پیش گرفته و اقداماتی که برای رسیدن به اهداف بشردوستانه انجام می‌دهد. او می‌گوید: «انجام کار داوطلبانه و عام‌المنفعه بیش از هر چیزی حس و حال آدم را خوب می‌کند. همه ما در برابر جامعه مسئولیم و خیلی خوب است که فرصت کمک به دیگران در هلال‌احمر فراهم شده است. اگر تا پیش از این شاهد اقدامات هلال‌احمر در مناطق محروم، زلزله و دیگر حوادث بودم، دوست دارم از این به بعد بخشی از این ماجرا باشم و هرکاری که از دستم بربیاید برای مردم انجام دهم.»

// انتهای پیام

به عضویت در هلال‌احمر افتخار می‌کنم