خطر جدي بيخ گوش تكواندو

تكواندو در سال‌هاي نه‌چندان دور نقطه عطف ورزش ايران بود و يكي از رشته‌هاي مدال‌آور كه عمدتاً سهم بسزايي در افتخار‌آفريني كاروان‌هاي اعزامي به رقابت‌هاي‌هاي مهم بين‌المللي داشت. رشته‌اي كه بعد از كشتي و وزنه‌برداري حساب ويژه‌اي روي آن مي‌شد. با این وجود طي سال‌هاي اخير، حاشيه‌هاي فراوان باعث افت فاحش اين رشته قهرمان‌پرور شده است، به‌طوري‌كه با وجود حضور تكواندوكاران اسم و رسم‌دار، موفقيتي كه انتظار مي‌رود را شاهد نيستيم! افتي كه به نظر مي‌رسد به رده‌هاي پايه نيز سرايت كرده است، به‌طوري‌كه كمتر از 10روز پيش، پسران تكواندوی ايران در ششمين دوره مسابقات تكواندوی قهرماني نونهالان جهان با كسب عنوان پنجمي به كار خود پايان دادند و در قهرماني آسيا نيز در نهايت با عملكردي متفاوت از دختران به ايستادن بر سكوي دوم قاره قناعت کردند.
اينكه پسران نونهال تكواندوی ايران برخلاف دختران كه هم در جهاني قهرمان شدند و هم در آسيا نتوانستند در دو رويداد اخير آنطور كه بايد و انتظار مي‌رفت ظاهر شوند، بي‌ارتباط با جو حاكم بر تكواندوی ايران نيست. جوي پرحاشيه كه علاوه بر بزرگسالان، پايه‌ها را نيز تحت تأثير قرار داده است.
كمتر از سه ماه قبل بود كه تيم ملي بزرگسالان جهاني باكو را با كسب تنها دو برنز به پايان برد و بهانه آقايان نيز اعلام دوپينگ تكواندو بود كه گفته شد تمركز تيم را برهم‌ زد. با این وجود كسب دو نقره و يك برنز در گرندپري ايتاليا كه تمركز تيم به‌هم نخورده بود نيز راضي‌كننده نبود! هرچند كه سرمربي در آن مقطع زماني از نتايج كسب شده در ايتاليا ناراضي نبود، اما داشتن تنها دو فيناليست كه اتفاقاً دست هيچ كدام به خوش‌رنگ‌ترين مدال مسابقات نرسید براي تكواندوی ايران اتفاق خارق‌العاده‌اي نيست.
اصلي‌ترين دغدغه كارشناسان بعد از كسب نتايج ضعيف تيم ملي در ماه‌هاي اخير كم شدن شانس كسب سهميه المپيك از طريق رنكينگ است، اما عملكرد تيم‌هاي پايه(پسران) نيز تلنگري جدي است كه نبايد لا‌به‌لاي دغدغه‌هاي موجود براي بزرگسالان گم و گور شود.


تكواندوی ايران بايد در سال جاري ميلادي 550 امتياز كسب كند كه هنوز شانس كسب امتيازهاي باقيمانده را از طريق گرندپري‌ها و بازي‌هاي آسيايي دارد. اما مسئله امروز نه كسب سهمیه المپيك از طريق قاره يا گرندپري ‌كه جو حاكم بر تكواندو است. جوي پرحاشيه كه روي كار كل تيم‌هاي ملي تأثير گذاشته و ناكامي‌هاي اخير بي‌ترديد نتيجه همين اوضاع نه‌چندان جالب است. حال آنكه انتظار مي‌رفت با حضور هادي ساعي در رأس تكواندو شرايطي متفاوت را شاهد باشيم، چراكه او خود سال‌ها در بدنه اين رشته حضور داشته و به عنوان يك ورزشكار تمام مشكلات را با گوشت و پوستش لمس كرده و خوب مي‌داند كه نياز تكواندوكاران براي كسب موفقيت چيست. با این حال آنچه امروز در تكواندوی ايران شاهد هستيم با انتظارات همخواني ندارد، خصوصاً كه بعد از ناكامي‌هاي اخير تيم ملي بزرگسالان، تيم‌هاي پايه(پسران) نيز عملكرد پرحرف و حديثي را به نمايش گذاشتند و اين به گفته بسياري نتيجه انتخاب‌هاي اشتباه و حتي گاهی تبعيد مربيان به رده‌هاي پايين‌تر است. روندي كه بي‌ترديد نمي‌تواند مسير موفقيت را هموار كند كه اگر غير از اين بود، شاهد كسب نتايج ضعيف پايه‌ها نبوديم. پايه‌هايي كه ستون‌هاي تيم ملي در سال‌هاي آتي را تشكيل خواهند داد، اما آيا با اين شرايط مي‌توان انتظار يك زيرساخت قوي و قابل اطمينان را داشت؟
ناگفته پيداست كه با اين شرايط و حاشيه‌هايي كه همواره به جاي حل و فصل تكذيب مي‌شوند، دستيابي به موفقيت كار ساده‌اي نيست، خصوصاً براي پايه‌هاي تكواندوی ايران.