در روزهایی که ارتش رژیم صهیونیستی از انجام هیچگونه جنایتی در حق فلسطینیان و اهالی نوار غزه کوتاهی نمی‌کند، دستیابی به راه‌حلی سیاسی با محوریت سازمان ملل متحد و شورای امنیت این سازمان، برای گذاشتن نقطه پایان بر این نسل‌کشی آشکار، دورتر و غیرقابل دسترس‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. چه آن که کوچکترین تلاش‌ها برای کشیدن ترمز ماشین کشتار صهیونیست‌ها در شورای امنیت، با مانع بزرگی به نام «وتو»ی آمریکا مواجه شده و لاجرم به بن‌بست می‌رسد. «وتو»، این حقِ ناحق قدرتمندان جهان که از آن در شورای امنیت برای حفظ منافع خود و متحدان‌شان استفاده می‌کنند، از لحظه تولد شوم‌اش تا کنون به هیچ ملتی به اندازه فلسطینیان ضربه نزده است. اگر کسی مخالف این ادعاست کافی است به 53 بار استفاده ایالات متحده از این امتیاز برای حمایت از منافع اسرائیل در شورای امنیت نگاهی کوتاه بیاندازد. 53 وتویی که فقط چند بار آخر آن طی همین یک ماه اخیر و در جریان حمله ددمنشانه ارتش این رژیم به نوار غزه، خرج رفاقت نفرین‌شده واشینگتن و تل‌آویو شد.   

یک امتیاز ویژه برای زورگوها
«Veto» امتیازی است که پنج عضو دائم شورای امنیت یعنی آمریکا، روسیه، ‏انگلستان، فرانسه و چین در اختیار دارند. کشورهای فوق بر اساس این حق می‌توانند از تصویب هرگونه پیشنهادی در شورای امنیت که آن ‏را مغایر منافع خود می‌دانند جلوگیری کنند.‏‎ تاریخچه این امتیاز ویژه به «کنفرانس ‏یالتا» در ‌سال ١٩٤٥ میلادی برمی‌گردد که نمایندگان قدرت‌های پیروز در جنگ بین‌الملل دوم یعنی شوروی، ‏آمریکا و انگلستان با هم برای گنجاندن آن در منشور سازمان ملل متحد به توافق رسیدند. هنوز هستند کسانی که موافقت جهان ‏با اعطای این حق مضاعف به دولت‌های فوق را بر نتابیده و کم‌کاری کشورهای موسس سازمان ملل متحد در این زمینه را ‏نکوهش می‌کنند. اما آنهایی که تاریخ معاصر را جدی‌‌تر خوانده‌اند خوب می‌دانند که اگر آن زمان «حق وتو» به رسمیت ‏شناخته نمی‌شد، اصولاً امروز چیزی با عنوان «سازمان ملل متحد» هم وجود ‌داشت، زیرا قدرت‌های برتر و پیروز ‏جنگ جهانی تشکیل یک مجمع جهانی بدون در نظر گرفتن امتیازی خاص برای خودشان را بی‌فایده و فاقد ارزش می‌دانستند.

لوث شدن «وتو» توسط آمریکا
تاکنون ‏بیشترین استفاده از حق وتو برای یک موضوع خاص، توسط ایالات متحده و در دفاع از منافع رژیم صهیونیستی اتفاق افتاده است. استفاده مکرر واشینگتن از این امتیاز، بارها تلاش‌هایی را برای سلب این حق از هر 5 عضو دائم شورای امنیت در پی داشته است. «وتو» در جلسات شورای امنیت معنا می‌یابد و در رأی‌گیری‌های مجمع عمومی ‏این سازمان کاربرد ندارد. همچنین استفاده از این حق فقط با دادن رأی مخالف است که کارکرد پیدا می‌کند و دادن رأی ممتنع ‏یا غیبت نماینده یکی از این پنج کشور در جلسات رأی‌گیری شورای امنیت، «وتو» تلقی نمی‌شود. پس از ‏خروج انگلستان از اتحادیه اروپا، فرانسه حالا تنها کشور عضو این اتحادیه است که صاحب حق وتو به شمار می‌رود. به ‏همین خاطر چند سال پیش آلمان با ارائه یک پیشنهاد خواستار انتقال حق وتوی فرانسه به اتحادیه اروپا شد. پیشنهادی که واکنش منفی ‏فرانسه را در پی داشت. البته پاریس در اقدامی دیپلماتیک متعهد شد برای عضویت دائم اتحادیه اروپا در ‏شورای امنیت و اخذ حق وتو برای آن تلاش کند.‏