درباره سال‌های دفاع‌مقدس، کتاب‌ها، مقالات و آثار فراوانی ارائه شده است. اخیرا اما دکتر پدرام جوادزاده، یادداشتی نوشته است که تلاش کرده نوعی نگاه تاریخی نیز به هویت شیعی ایرانیان در این میان داشته باشد. در ادامه، بخش‌هایی از این یادداشت را که در سایت «مشرق» منتشر شده، انتخاب کرده‌ایم که می‌خوانید.
ایران؛ خاستگاه اصلی تشیع
از منظر فرهنگی، هویت جمعی ایرانیان در دوران اسلامی پیوسته با یک مفهوم همنشین بوده و آن، تنهایی است. این امر به‌خصوص در تحولات پنج قرن اخیر عمیقا قابل مشاهده است. شاید در هر نوع از تقسیم‌بندی هویتی ما ایرانیان را همیشه جزئی از جهان اسلام قرار داده باشند، اما در عین عضویت در جامعه اسلامی ما نوعی از تنهایی جمعی را تجربه کرده‌ایم. این امر خاستگاه‌های مختلفی داشته است. شاید یکی از مهم‌ترین دلایل آن را باید در روند باورمندی به تشیع و سیر تحول و تطور طی شده توسط ما در این حوزه جست‌وجو کنیم. عمیقا معتقدم خاستگاه اصلی تشیع، جامعه ایرانی است. تشیع و فهم و کشف و درک آن در بستر فرهنگی ایرانیان بروز و ظهور پیدا کرده و این امر همانقدر که به دستیابی ما ایرانی‌ها به نوعی از هویت یا حتی عصبیت جمعی منتهی شده، سطوحی از انزوا را برای ما ایجاد کرده است. از یک طرف ما پیوسته رافضی و کافر خطاب شده‌ایم و از طرف دیگر پیوسته بر محتوای باورمندی بر آرمان‌های تشیع افزوده‌ایم.
ایرانی مسلمان، هویتی مستقل بین مسلمانان