چطور از اندوه «فساد» رها شويم؟!

فراموش كردن اندوه آنچه كه اختلاس 3/3 ميليارد دلاري «چاي دبش» بر كشور و مردم وارد كرد، چندان دشوار نيست. با يك وب‌گردي هر چند كوتاه و نگاهي گذرا به برگه‌هاي روزنامه‌ها، آ‌ن‌قدر اندوه و آه به‌روز شده‌تر خواهي يافت كه اندوه چاي دبش گيت در برابر بزرگي و اندازه آن اندوه به‌روز شده، چيزي نيست و جايگاهي ندارد. براي نمونه ديروز گفت‌وگويي مي‌خواندم از زبان حشمت‌الله فلاحت‌پيشه، نماينده دوره‌هاي پيشين مجلس شوراي اسلامي. گفت‌وگو درباره نقش پاكستان و دستگاه اطلاعاتي و امنيتي ارتش اين كشور در ناامن كردن و آشوب افكندن در مرزهاي شرقي كشورمان بود. آنچه در اين گفت‌وگو همچون ناامني و آشوب مرزهاي شرقي كشور و جان باختن دوره‌اي مرزبانان ميهن در سيستان و بلوچستان جانكاه و روان‌فرسا بود، گزارش زيان ۱۸ ميليارد دلاري كشورمان از لوله‌گذاري براي فروش گاز طبيعي به پاكستان و از آنجا به هندوستان بود كه همچنان بدون آنكه به بهره‌برداري برسد، از جيب مردم به باد رفته است. «چاي دبش گيت» كه برملا شد، خيلي از اهل قلم براي بيان بزرگي آن نوشتند كه با 3/3  ميليارد دلار مي‌شد دست‌كم دو برج به بزرگي و شكوه برج خليفه ساخت و از اين دست مقايسه‌ها و افسوس خوردن‌ها. نمي‌دانم چقدر با نگارنده همراهيد كه اندوه زيان  ۱۸ ميليارد دلاري كشور تنها از اين قرارداد نيمه اجرا شده فروش گاز به پاكستان، ديگر جايي براي اندوه و آه و فغان براي اختلاس  3/3 ميليارد دلاري چاي دبش نمي‌گذارد.
شوربختانه در روزگاري از تاريخ كشورمان زيست مي‌كنيم كه غم‌هاي بزرگ، تنها با آمدن خبر غم‌هاي بزرگ‌تر فراموش مي‌شوند. براي يادآوري، روزگاري اختلاس ۱۲۳ ميليارد توماني بانك صادرات افشا شد، چندي گذشت و اختلاس  ۳ هزار ميليارد توماني بانك ملي و پس از آن اختلاس ۱۲ هزار ميليارد توماني صندوق بازنشستگي فرهنگيان و اختلاس ۹۲ هزار ميليارد توماني فولاد مباركه اصفهان و... در همه اين سال‌ها، تنها اين رقم اختلاس‌ها بودند كه هماهنگ و پيش‌تر از نرخ تورم، خود را به‌روز نگه مي‌داشتند و اين واحد اختلاس‌ها بودند كه از ريال به يورو و دلار تغيير مي‌يافتند.  اين فرآيند را مي‌توان «قانون بقاي غم» در ايران نام‌گذاري كرد. اين قانون مي‌گويد؛ غم‌ها در ايران ازبين نمي‌روند، تنها از يك اندازه كوچك به اندازه بزرگ‌تر تبديل مي‌شوند!