[شهروند] زیر آسمان این شهر هنوز ناگفته‌های خواندنی بسیاری وجود دارد. روایاتی از مردان بی‌ادعا و فداکاری که در دنیای امروز بهای ایمان خود را با شهادت و دفاع از  امنیت کشور پرداختند. امروز همه ما رها شدن از شر داعش را مدیون فداکاری‌های مدافعان حرم هستیم. آنان که دست از جان‌شان شستند و بی‌هراس به مبارزه با دشمن پرداختند. در گزارش امروز «شهروند»، روایت‌هایی از زندگی شهدای مدافع حرم آورده‌ایم که مستند است به گزارش‌های خبرگزاری‌ «ایرنا» و «مشرق».

شیر بیشه فاطمیون
مصطفی صدرزاده در ۱۹ شهریور سال ۶۵ در شهرستان شوشتر استان خوزستان به دنیا آمد. در ۱۱ سالگی به همراه خانواده به استان مازندران نقل مکان کرد و پس از دو سال، همراه خانواده در شهرستان شهریار استان تهران ساکن شد. سال ۸۷ وارد حوزه شد و حدود ۴ سال درحوزه علمیه امام جعفر صادق (ع) تهران درس خواند. سپس در رشته ادیان و عرفان در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز تحصیل کرد. سال ۹۲ راهی سوریه شد و با داشتن چندین مجروحیت، دست از امر به معروف و نهی از منکر برنداشت و مقاومت در برابر ظلم را سرلوحه کار خود قرار داد.
صدرزاده در میدان رزم به «شیر بیشه فاطمیون» معروف بود. او روز قبل از شهادت به دوستانش گفته بود که با یک گلوله شهید می‌شود و عاقبت در اول آبان سال ۹۴ در عملیات محرم در روز تاسوعا در مبارزه با تروریست‌های تکفیری در حومه حلب به شهادت رسید و پیکر مطهرش در گلزار شهدای بهشت رضوان شهریار به خاک سپرده شد.

روزی که علمدار پسرم را به من برگرداند!
شهید صدرزاده به روایت مادرش

احلی من العسل
شهید رضا اسماعیلی اصالتا اهل افغانستان بود.  اولین بار سال ۹۲ عازم سوریه شد تا برای دفاع از حرم حضرت زینب(س) با دشمنان تکفیری مبارزه کند. در اواخر همین سال وقتی ۲۱ ساله بود و خبر پدر شدنش را نیز شنیده بود باز هم پایش برای جهاد در راه خدا سست نشد. رفت و در ۸ اسفند به شهادت رسید. اکنون پیکر شهید رضا اسماعیلی در بهشت رضای مشهد به خاک سپرده شده است.

دعا کنید اسیر نشوم...
شهید رضا اسماعیلی به روایت مادرش
رضا عکس‌هایش را قاب کرده بود زده بود روی دیوار و به من می‌گفت: «اگر شهید شدم همه می‌گویند چه شهید خوش‌ تیپی! وقتی من بروم شهید بشوم، تو افتخار می‌کنی که مادر شهید رضا اسماعیلی هستی!»
چهلمین روز بعد از خاکسپاری‌اش بود. وقتی پیکر رضا برگشت، ما نمی‌دانستیم که سر ندارد، کفنش را هم به‌ خاطر شلوغی جمعیت و ... باز نکردند، اما وقتی مراسم چهلم سر مزارش برگزار می‌شد، اعلام کردند که این شهید بی سر برگشته. من همانجا اولین بار شنیدم و از حال رفتم. من را بردند بیمارستان.» یادم است همیشه خواهرش می‌گفت: رضا از شهادت نمی‌ترسی؟ رضا هم می‌گفت: نه. فقط نگران یک چیز هستم. در اینترنت دیده‌ام که این داعشی‌ها سر مسلمان‌ها را از تن‌شان جدا می‌کنند. فکر می‌کنم چقدر سخت است، چقدر دردناک است. اینها یک ذره انسانیت ندارند که اینطور می‌کنند؟! همیشه می‌گفت: «دعا کنید من اسیر نشوم.» بعد که نحوه شهادتش را شنیدم، خیلی ناراحت شدم. تا مدتی از نظر روحی به هم ریخته بودم تا اینکه یکی از همرزمانش از سوریه به خانه ما آمد و حرفی زد که آرام شدم. گفت: «رضا شب قبل از شهادتش خوابی دیده‌ و همه را بیدار کرده بود. گفته بود بیدار شوید، بیدار شوید من می‌خواهم شهید بشوم. دوستانش گفته بودند حالا نصف شبی چه وقت این کارهاست؟! کو شهادت؟
گفته بود: «من خواب دیدم امام حسین(ع) به خوابم آمد و گفت رضا تو شهید می‌شوی. اگر سرت را بریدند، نترس، درد ندارد.» وقتی من این را شنیدم، واقعا آرام شدم. تسلی پیدا کردم. مطمئنم که خود امام حسین(ع) در آن لحظه هوای پسرم را داشته است.» شهید اسماعیلی در جریان عملیات بازپس‌گیری مناطق تحت تصرف تکفیری‌ها وقتی به دنبال یکی از نیرو‌های فاطمیون به منطقه «زمانیه» در غوطه شرقی رفته بود در یکی از خانه‌ها با نیرو‌های دشمن درگیر و زخمی شد و به دلیل جراحات شدید قادر به بازگشت نبود. برای همین توسط دشمن به اسارت گرفته می‌شود. از آنجا که بی‌سیم همراه او بود دوستانش صدای او را می‌شنیدند که بر لب ذکر «یا علی» داشته است. مدتی بعد تصاویر سر بریده او از شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌شود. با بازپس‌گیری منطقه همرزمان وی متوجه پیکر بی‌سر رضا می‌شوند که داخل جوی آبی انداخته شده بود.
 
15 روز در کما!
شهید مدافع حرم محمدحسین مرادی ۲۶ شهریور ۱۳۶۰ در خانواده‌ای مذهبی و شهیدپرور در شهر تهران دیده به جهان گشود. همزمان با دوران خدمت سربازی در 18 سالگی وارد سپاه شد و همزمان با فعالیت در این نهاد مقدس، تا مقطع کارشناسی ارشد رشته جغرافیا ادامه تحصیل داد. سال ۱۳۹۲ برای دفاع از حرم عمه سادات حضرت زینب کبری سلام‌الله علیها در سه مرحله راهی کشور سوریه شد. آخرین بار هدف اصابت تیر مستقیم گلوله قرار گرفت و به کمایی ۱۵ روزه رفت. سرانجام، ۲۸ آبان ۱۳۹۲ به آرزویش رسید و به شهادت رسید.
 
از جای من پاشو!
شهید محمدحسین مرادی به روایت مادرش
سیدرضا حسینی که دایی محمدحسین بود، سال 1366 به شهادت رسید. او را در امامزاده علی‌اکبر چیذر دفن به خاک سپرده شد. سال‌های بعد که پسرخاله محمدحسین فوت کرد، تابوت او را به امامزاده بردند و کنار قبر دایی‌اش گذاشته بودند تا مزارش برای دفن آماده شود.
محمدحسین آن روز دست روی تابوت پسرخاله‌اش گذاشته و گفته بود: «آقا محسن، از جای من پاشو اینجا جای من است!» آن موقع همه این کلام را شنیدند اما کسی متوجه نشده بود که منظور پسرم از این حرف چیست. چند سال بعد که محمدحسین در سوریه به شهادت رسید، او را درست در کنار مزار دایی‌اش، یعنی همانجا که آن روز ‌اشاره کرده بود، دفن کردند. برای همه عجیب بود که پسرم از همان زمان می‌دانست که شهید می‌شود و حتی محل دفنش را مشخص کرده بود!