اهمیت بها دادن به ورزش توان‌یابان

پرونده بازی‌های پارالمپیک پاریس امشب بسته می‌شود و این‌بار هم ورزشکاران ایرانی نشان دادند برای قدرت‌نمایی در عرصه بین‌المللی توانایی بالایی دارند. 
ورزش پارالمپیکی جذابیت و حساسیت‌های خاص خود را دارد. اینکه توان‌یابان باانگیزه با همکاری و همراهی خانواده و جامعه خود به سمت ورزش بیایند، به سطح قهرمانی برسند و در بازی‌های پارالمپیک به میدان بروند و مدال بگیرند، پروسه سنگین، زمانبر و قابل تقدیری است که این عزیزان آن را با همه مشقت‌هایش طی کرده و به هدف خود رسیده‌اند. بخشی از این ورزشکاران افرادی با معلولیت‌های مادرزادی هستند، برخی در طول زندگی دچار سانحه شده و برخی دیگر نیز از جانبازان سرافراز کشور هستند. با توجه به گذشت بیش از سه دهه از جنگ تحمیلی، تعداد جانبازان در کاروان ایران کاهش یافته و بیشتر ورزشکاران اعزامی کشورمان از توان‌یابان مستعد و باانگیزه هستند، به‌همین خاطر توجه و تغییر نگاه به این قشر در عرصه ورزش، نه‌تن‌ها آینده ورزش قهرمانی‌مان را تضمین خواهد کرد، بلکه از بعد اجتماعی نیز ثمرات بسیار زیادی به همراه خواهد داشت. 
پا گذاشتن به ورزش حرفه‌ای و راه یافتن به دنیای قهرمانی، کار سختی است هم برای ورزشکاران المپیکی و هم برای پارالمپیکی. در هر دو حالت بهترین‌های ورزش کشور به تیم‌ملی می‌رسند و راهی آوردگاه‌های بزرگ می‌شوند. بااین‌حال شرایط پارالمپیکی‌ها و المپیکی‌ها کاملاً متفاوت است و بدون شک رساندن یک استعداد ناب به سطح بازی‌های پارالمپیک به مراتب سخت‌تر از پرورش یک استعداد برای المپیک است، چراکه پارالمپیکی‌ها به دلیل شرایط خاص جسمانی با محدودیت‌هایی مواجهند و کمبود امکانات، نگاه اشتباه جامعه، مشکلات اقتصادی و عدم حمایت ویژه مسئولان این محدودیت‌ها را چندین برابر می‌کند. بحث سوق دادن توان‌یابان به سمت ورزش جدید نیست و تاکنون صحبت‌ها و اظهارنظر‌های زیادی در خصوص آن مطرح شده، اما واقعیت این است که بسیاری از این عزیزان به‌خاطر دلایل ذکر شده، حتی برای بیرون آمدن از منزل نیز با هزار و یک مشکل و معضل مواجه هستند. در صورت همراهی خانواده و پشت سر گذاشتن هزینه‌های سرسام‌آور برای خروج از منزل و ورود به اجتماع، عدم رعایت حقوق توان‌یابان و بی‌توجهی به استاندارد‌های شهرسازی، سد بزرگی بر سر راه آن‌ها محسوب می‌شود. همانطور که بار‌ها تأکید شده سرانه ورزش کشور هیچ سنخیتی با جمعیت کشور ندارد و در همان سهم اندک مردم از این سرانه باز هم نسبت به توان‌یابان کم‌لطفی شده است. در کل ایران مگر چند سالن و باشگاه ورزشی شرایط لازم برای ارائه خدمات به این قشر مهجور را دارند؟ این‌ها اصلی‌ترین مواردی است که توان‌یابان را از ورزش همگانی دور نگه داشته است. مطمئناً استعداد‌های کشف نشده زیادی در بین این عزیزان هستند که فرصت عرض‌اندام در ورزش قهرمانی را نیز از دست داده یا خواهند داد. 
ورزش پارالمپیک ایران برای موفقیت‌های بیشتر و ارتقا در بین کشور‌های رقیب به استعداد‌های تازه‌نفس و جوان بیشتری نیاز دارد تا در آینده دور و نزدیک نگرانی بابت پشتوانه‌سازی و جایگزین کردن ستاره‌ها نداشته باشد. طی سال‌های گذشته فدراسیون جانبازان و توان‌یابان با کمک هیئت‌های استانی برنامه‌های زیادی را برای استعدادیابی و پرورش ستاره‌های درخشان اجرا کرده است. کمیته‌ملی پارالمپیک نیز با تمام توان ورزشکاران را تحت پوشش قرار داده و حمایت‌های مادی و معنوی خود را طبق ضوابط از آن‌ها دریغ نکرده است. انتظار می‌رود با افزایش حمایت‌های دولت از ورزش جانبازان و توان‌یابان، عرصه برای حضور این ورزشکاران بیش از پیش مهیا شود و در آینده شاهد درخشش هرچه بیشتر قهرمانان و مدال‌آورانمان در بازی‌های پاراآسیایی و پارالمپیک باشیم.