گروه مسکن و انرژی/زهرا سلیمانی:دیروز خبر رسید که سقف سوخت‌گیری با کارت سوخت شخصی در سراسر کشور به‌جز استان‌های مرزی که تا پیش از این ۶۰ لیتر در هر نوبت بود، به ۵۰ لیتر در هر نوبت تغییر کرده است.
بر اساس اعلام مدیرعامل شرکت ملی پخش فرآورده‌های نفتی دارندگان کارت سوخت شخصی در هر نوبت سوخت‌گیری می توانند تا سقف ۵۰ لیتر بنزین دریافت کرده و فقط دو بار در شبانه‌روز از کارت خود استفاده کنند. همچنین سقف سوخت‌گیری با کارت آزاد جایگاه‌ها، ۸هزار لیتر در شبانه روز بوده که اخیرا کارت‌هایی با سقف ۷ هزار لیتر نیز در جایگاه‌های عرضه، توزیع شده است. تعداد قابل استفاده از هر کارت جایگاه برای سوخت‌گیری در هر شبانه روز ۲۵۵ بار است و بیش از این تعداد، آن کارت تا ساعت صفر روز بعد، قابل استفاده نخواهد بود. این اطلاعیه در حالی به تاکید اعلام می‌کند سقف برداشت روزانه ۱۰۰ لیتر دو دو مرتبه سوخت گیری (۵۰ لیتر در هربار سوخت‌گیری) است که پیش از این اطلاعیه سقف برداشت روزانه ۶۰ لیتر بوده است.
این در حالی است که بر اساس تجربیات سالهای قبل در نیمه دوم سال، به دلیل آغاز مهرماه و بازگشایی مدارس و دانشگاه ها میزان سفر‌های بین شهری کاهش یافته و عمدتا تردد‌ها مربوط به داخل شهر می‌شود، چنین تغییر و کاهش سقف سوخت گیری روزانه بنزین محل بحث است! از سویی دیگر با توجه به اینکه سقف سوختگیری روزانه از طریق کارت سوخت جایگاه ها، به گفته شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی تغییری نداشته است، به نظر می رسد اجرای چنین ایده ای پشتوانه مدیریت مصرفی نداشته باشد چرا که اگر با چنین هدفی انجام می گرفت باید برای سوخت گیری آزاد از طریق کارت سوخت جایگاه ها نیز محدودیت ایجاد می شد.
بلافاصله پس از انتشار این خبر، این پرسش در فضای عمومی و برخی محافل کارشناسی مطرح شد که یک چنین تصمیماتی چه تاثیری در حل مشکل ناترازی بنزین در کشور دارد و این نوع سیاست گذاری ها قرار است چه گرهی را از هزار توی این بخش باز کند؟

فقط وقت مردم تلف می شود

بهانه هایی غیر واقعی برای بازی با نرخ سوخت
پیمان مولوی اقتصاددان ، موضوع را از منظر کلان دیده و با اشاره به تصمیم اخیر برای کاهش سقف برداشت بنزین در کارت های سوخت می گوید:« صحبت درباره بحث بنزین، بدون صحبت کردن از خودروها معنا و مفهومی ندارد. مشخص است که مصرف بالای سوخت در ایران عامل اصلی کمبود بنزین است. این مصرف هم برآمده از وجود خودروهای غیر استاندارد ، ناسازگار با محیط زیست و غیر ایمن در کشور است. از سوی دیگر نفت یک عنصر ملی در ایران است و همه باید از آن بهره مند شوند. اینکه یک طیف و یک قشر خاص از یارانه بنزین بهره مند باشند و سایر اقشار نه، عین تبعیض است. »
این اقتصاددان در خصوص مساله قاچاق سوخت در ایران می گوید:« در بحث قاچاق سوخت کسی به این واقعیت توجه ندارد که قاچاق سوخت در ایران ذیل یک سیستم خاص قرار دارد. اعداد و ارقامی که درباره قاچاق سوخت مطرح می شود به اندازه ای زیاد است که ارتباطی با سوخت بران و کولبران و...پیدا نمی کند، یک ساختار به هم پیوسته در حال قاچاق 10تا 12میلیون لیتر بنزین است. به جای افزایش قیمت سوخت و کاهش سهمیه ها چرا دامنه های نظارتی افزایش پیدا نمی کند.»
مولوی در فراز پایانی صحبتهایش به معضل کسری بودجه دولت هم اشاره کرده و می گوید:« بحث کسری بودجه هم ربطی به بنزین و قاچاق و...ندارد. دولت به جای افزایش قیمت بنزنی، چرا بهره وری را در بودجه افزایش نمی دهد. چرا برخی بودجه های غیر کارآمد و غیر ضروری حذف نمی کند. مبتنی بر این استدلال ها معتقدم دیدگاه هایی که در خصوص ناترازی بنزین مطرح می شود هیچکدام مبتنی بر واقعیت نبوده و بیشتر به بهانه هایی غیر واقعی شبیه هستند.»