توسعه ورزش با حرف!

سال‌هاست که از زبان آدم‌های مختلف کت‌و‌شلوارپوش ورزش یک جمله تکراری می‌شنویم، جمله‌ای که در نهایت به ما می‌گوید ورزش توسعه پیدا می‌کند. 
اصلاً هم تفاوتی نمی‌کند چه دولتی با چه طرز فکری سر کار باشد. اصلاح‌طلب باشد یا اصولگرا، چپ باشد یا راست، همه می‌خواهند با حرف ورزش را توسعه دهند. 
البته از حق نگذریم یکسری کار هم انجام می‌شود، کار‌هایی که فقط برای پر کردن فرم گزارش کار است بدون اینکه توجه شود این کاری که در فلان جا انجام می‌شود اصلاً درست هست و جواب می‌دهد یا نه، مهم نیست، مهم این است توسعه‌ای که آقایان فقط حرفش را می‌زنند در حد همان حرف رشد چند درصدی داشته باشد، بعد هم به دولت تحویل داده می‌شود. 
این نمایی کلی بود از طرح‌های توسعه ورزش از زبان متولیان امر که گویا به‌صورت یک مرض مسری از مسئولی به مسئول دیگر منتقل می‌شود تا نکند کار زمین بماند و خدای ناکرده کار توسعه ورزش در رشته‌های مختلف انجام نشود، اما چرا اصلاً این چند خط را نوشتیم همه‌اش برمی‌گردد به برنامه‌های وزارت ورزش برای توسعه ورزش ایرانی چوگان در تمام نقاط مختلف کشور! بله درست است، می‌خواهند چوگان را در تمام ایران توسعه دهند و گام اولش را وزیر محترم ورزش اعلام کرده که چگونه برداشته شود؛ «احداث زمین چوگان در تمام استان‌های کشور»، خیلی هم عالی!


اصلاً مهم نیست که زمین‌های احداثی چگونه و با کدام اسب و سوارکار قرار است چوگان را توسعه دهند و اصلاً استان دارای زمین، ظرفیت و استعداد چوگان را دارد یا نه، فعلاً مهم این است که همه صاحب زمین چوگان شوند و پس از آن می‌توانند اگر نخواستند از آن بهره‌برداری‌های دیگری کنند. اینقدر هم گزینه‌های جانشین زیاد است که نام بردن آن‌ها از حوصله این کوتاه خارج است. 
نکته جالب ماجرا، اما اینجاست که وزارت ورزش در حالی حرف از احداث زمین چوگان در تمام استان‌ها می‌زند که همین حالا زمین چوگان نوروزآباد تهران به عنوان اصلی‌ترین میدان سوارکاری و چوگان کشور از سوی شرکت توسعه و حفظ و تجهیز اماکن ورزشی کشور به مزایده گذاشته شده و آقایان فعلاً در تلاشند این مزایده را غیرقانونی اعلام و حداقل تنها مجموعه مفید سوارکاری کشور را حفظ کنند. 
چوگان را مثال زدیم تا واقعیت ماجرای توسعه ورزش و رشته‌های ورزشی از زبان مسئولان ورزش کشور بیشتر و بهتر مشخص شود، والا همین حالا بحث بازسازی ورزشگاه‌های فوتبال را داریم که هر روز خبر از اتمام آن در بازه‌های زمانی مختلف به گوش می‌رسد و کسی نمی‌داند که چه زمانی این کار تمام می‌شود و پس از پایان آن چه چیزی عاید ورزش کشور خواهد شد. در نهایت اینکه توسعه ورزش به حرف زدن و بیان اهداف بلندپروازانه و بازی با کلمات نیست. برای توسعه ورزش باید برنامه داشت و کار کرد.