[شهروند] این روزها نمایشی به نام «فالش» در سالن چهارسو، تئاترشهر روی صحنه است. نمایشی با کارگردانی مشترک محمد لارتی و کامران شهلایی که این شب‌ها راس ساعت 20 داستانی درباره تنهایی بشر امروز را به روایت نشسته است. این تئاتر تحسین‌شده با بازی سام ‌کبودوند، سعیده رودبارکی، آرزو ‌کریمی ‌زند و کیمیا ‌خلج که یک داستان کمدی چالش‌برانگیز درباره یک مرد و سه زن حاضر در زندگی او را در سه قصه به‌هم پیوسته در بستری اجتماعی و امروزی بازگو می‌کند؛ به گفته کامران شهلایی و محمد لارتی- به روایت ایران‌تئاتر- به انسان امروز می‌پردازد که با وجود انواع و اقسام وسایل ارتباطی روز به‌روز بیش از پیش تنهاتر و افسرده‌تر می‌شود. به بیانی دیگر البته نمایش «فالش» را داستان یک مرد و زنان زندگی‌اش نیز می‌توان خواند که در نهایت قرار است با روایت پیامدهای بیرون زدن زندگی از مسیر اخلاق تبدیل به نمایشی درباره مفاهیمی مانند حیثیت و آبرو شود که زندگی‌های بسیاری را جهت می‌بخشند.
در گفتگویی که در پی می‌آید؛ کامران شهلایی و محمد لارتی از مشکلات اجرای این نمایش سخن گفته‌اند.

درباره موضوع نمایش‌تان صحبت می‌کنید؟
محمد لارتی: درباره «فالش» اولین چیزی که می‌توان گفت این است که این تئاتر موضوعی اجتماعی دارد و به بحران تنهایی بشر امروز می‌پردازد و البته شرایطی که بر او تحمیل شده است. این تنهایی بحران بزرگی است که انسان امروز با وجود انواع و اقسام وسایل ارتباطی هر روز بیش از پیش با آن درگیر است.

آیا تنهایی مورد اشاره در داستان نمایش «فالش» مفهوم و رویکردی فلسفی را دنبال می‌کند؟
محمد لارتی: ما در نمایش «فالش» به واکاوی شرایط زندگی افراد و ارتباط آن‌ها با فضای مجازی پرداخته‌ایم. این که ورود تکنولوژی به زندگی باعث شده که انسان امروز تنها و تنها به مصرف‌کننده صرف تبدیل شود و این،  او را تنهاتر از همیشه کرده است. در واقع این‌که چگونه انسان امروز در مواجهه با ورود تکنولوژی به زندگی‌اش، به جای فرهنگ‌سازی برای استفاده از آن‌، به تجربه مسائلی ناآشنا نشسته یکی از مهم‌ترین عوامل تنهایی او به شمار می‌آید.

شما هم تحلیل‌تان از نمایشی که روی صحنه برده‌اید، همین است؟

چرا کارگردانی مشترک؟ آیا این اتفاق دلیل خاصی داشت؟
کامران شهلایی: من و آقای لارتی طی سال‌ها فعالیت به زبانی مشترک برای همکاری با یکدیگر رسیده‌ایم. قطعا رسیدن به یک زبان مشترک برای هر فردی میسر نیست و اولین ویژگی آدم‌ها در کار مشترک ، کوتاه آمدن و عدم پافشاری بر نظریه‌های شخصی است.

ولی به هر حال ضرورتی باید برای همکاری در این سطح وجود داشته باشد دیگر؟
کامران شهلایی: کارگردانی در ایران بسیار کار سختی است چراکه باید هزار مسئله و بار روانی را به دوش بکشی. به نظر من کارگردانی تئاتر به سلامت روانی افراد آسیب می‌زند و ترجیح می‌دهم این کار را به صورت مشترک به ویژه با محمد لارتی انجام بدهم. از طرف دیگر آدم‌ها باید از منیت خود کوتاه بیایند چراکه من به این باور دارم، همیشه دو فکر بهتر از یک فکر است.

چه ضرورتی در شرایط اجتماعی حال حاضر ایران شما را به کارگردانی این نمایش ترغیب کرد؟
محمد لارتی: هنرمند همیشه وظیفه دارد به موضوعات و مشکلات روز جامعه که افراد پرشماری با آن‌ها درگیر هستند؛ بپردازد. ما هم در این نمایش سعی کرده‌ایم تا علاوه بر مسائل ایجاد شده به واسطه استفاده از تکنولوژی به بحث زندگی مشترک و مسئله ازدواج و تداوم آن نیز توجه داشته باشیم.

آیا از فروش این نمایش- و میزان استقبال تماشاگران از آن- راضی هستید؟
محمد لارتی: تبلیغات در شرایط حاضر مهم‌ترین رکن تئاتر است؛ اما متاسفانه در کشور ما برخلاف دیگر کشورها تعداد تماشاگران و فروش هر اثری مهم‌ترین معیارهای خوب یا بد بودن یک کار و در واقع یک ابزار تبلیغی به شمار می‌رود. از طرف دیگر سایت‌های فروش که کل بلیت تئاتر را در اختیار دارند؛ همه چیز را براساس دریافت هزینه انجام می‌دهند و هیچ خدماتی برای هنرمندان به صورت رایگان در نظر نمی‌گیرند و این در حالی است که باید به این بخش نیز توجه داشته باشند و حمایت از هنر را نیز در دستور کارشان قرار دهند.
کامران شهلایی: متاسفانه حضور سلبریتی‌ها فضای تئاتر را مسموم کرده است. در واقع مخاطب امروز تئاتر ایران این روزها به دلیل فضای مسموم ایجاد شده در مسیر غلطی قرار دارد. ما هیچ‌وقت نمی‌گوییم هیج کسی نمی‌تواند و نباید وارد تئاتر شود و در این حیطه حضور داشته باشد. نه. اتفاقا هر فردی از نظر دموکراتیک می‌تواند در تئاتر به فعالیت بپردازد. اما تئاتر ما از نظر حرفه‌ای هیچ گونه محدودیتی برای افراد ندارد و مشکل اصلی ما این است.

یعنی شما ریشه مشکلات بزرگ تئاتر امروز را در این موضوع می‌دانید؟
کامران شهلایی: مشکل تئاتر امروز این است که تماشاگران تئاتر دچار سلیقه سمی شده‌اند و مدام به دنبال آثاری هستند که سلبریتی‌ها در آن حضور دارند. این امر فرصت حضور در تئاتر را از هنرمندان اصیل گرفته و باعث شده بسیاری از هنرمندان تئاتری توان روحی و اقتصادی کار کردن در این حیطه را نداشته باشند، آن هم در شرایطی که تولید آثار تئاتری کاری سخت، طاقت‌فرسا و عذاب‌آور شده است. درست است که کسی نمی‌تواند به آنها بگوید که در این حیطه حضور داشته یا نداشته باشند؛ اما به هر حال خودشان باید این موضوع را متوجه شوند که در تئاتر بی‌جان امروز ایران باعث اتفاقات بدی شده‌اند. در واقع ای کاش خود سلبریتی‌ها این لذت حضور روی صحنه تئاتر را از خودشان دریغ کنند تا تماشاگرانی هم که در مسیر غلطی قرار گرفته‌اند، به تدریج مسیر خود را اصلاح کنند.