150 ‌سال پیش در چنین روزی، برابر ١٤ آذر ١٢٥٣ خورشیدی، دولت ایران در بیست‌وششمین سال از سلطنت ناصرالدین ‌شاه قاجار، مصوبات کنوانسیون اول ژنو را پذیرفت. این کنوانسیون بر تشکیل نهادی بی‌طرف برای امدادرسانی در جنگ‌ها تاکید داشت که نتیجه نهایی آن تشکیل کمیته بین‌المللی صلیب سرخ بود. پس از پیوستن ایران به کنوانسیون ژنو، راه‌اندازی نهادی که به شکل عملی آماده امدادرسانی در شرایط خاص باشد تا دوران سلطنت احمدشاه به طول انجامید. با پیوستن دولت‌های مسلمان به این کنوانسیون، نشان هلال سرخ که توسط دولت عثمانی پیشنهاد شده بود، توسط این کشورها به عنوان نشان رسمی مورد پذیرش قرار گرفت. ایران هم که تا دوران پهلوی از نشان اختصاصی شیر و خورشید استفاده می‌کرد، بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نشان هلال احمر را جایگزین آن کرد. به این ترتیب نام «جمعیت شیر و خورشید سرخ» به «جمعیت هلال‌ احمر» تغییر پیدا کرد. طی این سال‌ها یکی از عیان‌ترین وجوه خدمت‌رسانی توسط جمعیت هلال احمر بی‌شک در جریان جنگ تحمیلی تجلی یافت و مهم‌ترین سند این ادعا نیز 489 شهید امدادگری هستند که در لحظه شهادت، نشان جمعیت هلال احمر ایران را روی سینه و بازوی خود داشتند.