بی مهری با همیار پلیس

طرح همیار پلیس از معدود طرح‌های موفق پلیس در جلب مشارکت عمومی برای ارتقای فرهنگ رانندگی بود که اجرای آن در سال ۱۳۷۴ مورد اقبال گرفت. گروه‌های هدف طرح به درستی دانش‌آموزان انتخاب شدند و تلاش شد با آموزش مفاهیم اساسی به زبان ساده، مهارت‌های لازم برای نظارت بر رانندگی شهروندان، خصوصاً عضوی از خانواده را که در حال رانندگی است، کسب کنند و در صورت بروز تخلف نسبت به آن هشدار دهند. پوشیدن لباس پلیس یکی از مهم‌ترین آرزو‌های کودکان بوده و هست، از همین رو پوشیدن لباس فرم مشخص، سوت پلیس و داشتن کارت همیار پلیس به سرعت مورد اقبال دانش‌آموزان قرار گرفت. به دنبال آن، حضور مستمر مأموران پلیس راهور در مدارس فرصتی برای ارتباط نزدیک پلیس با دانش‌آموزان را فراهم کرد و آنها را برای فراگیری مفاهیم آموزشی که با آنها به اشتراک گذاشته می‌شد، ترغیب می‌کرد. دانش‌آموزان در فضای مدرسه و خانه همین مفاهیم آموزشی را با گروه‌های همسال یا اعضای خانواده به اشتراک می‌گذاشتند. بی‌توجهی به قوانین راهنمایی و رانندگی مصایب بسیاری را متوجه کشور کرده و سبب شده است بخش قابل توجهی از جمعیت کشور در جریان سوانح رانندگی جان خود را از دست بدهند یا مجروح و معلول شوند. هر فردی که پشت فرمان خودرو می‌نشیند، می‌داند که نبستن کمربندی ایمنی، خوردن و آشامیدن هنگام رانندگی، سرعت غیرمجاز، حرف زدن با گوشی تلفن همراه، رانندگی در حالت خستگی و خواب‌آلودگی و دلایلی از این دست می‌تواند به قیمت جان خودش و سرنشینان خودرو یا سایر کاربران راه منجر شود. با این حال شیوه رانندگی و بروز سوانح نشان می‌هد بخش مهمی از کاربران راه همچنان تصورشان این است که حادثه برای آنها اتفاق نمی‌افتد غافل از اینکه خطر از آنچه تصورش را می‌کنند به آنها نزدیک‌تر است. 
در چنین شرایطی شناخت رفتار‌های پرخطر از سوی همیاران پلیس سبب شده بود آنها وقتی شاهد تخلف‌های مورد اشاره از سوی والدین، بستگان یا رانندگان عبوری هستند به آنها تذکر بدهند. روشن است پذیرش توصیه‌های پلیسی از سوی فرزندان یا کودکان مورد تأیید بزرگ‌تر‌ها قرار می‌گیرد، اما اگر همین توصیه‌ها از سوی همسر یا عضو دیگر خانواده به راننده منتقل شود این امکان قوی‌تر است که راننده به تخلف خود ادامه دهد. مزیت دیگر استمرار طرح همیاران پلیس و تبلیغ گسترده برای آن، این بود که کودکان در چرخه فراگیری آموزش و نظارت بر رفتار رانندگان برای رانندگی قانونمند و احترام به قانون تربیت می‌شدند. در چند سال اخیر، اما روشن نیست که چرا به یک‌باره این طرح که با اقبال عمومی مواجه شده بود فروکش کرد و سبب شد از طرحی که همزمان با شروع مدارس انتظار اجرای آن دغدغه‌ای برای کودکان بود، این‌گونه به حاشیه رانده شود تا آسیب‌های سوانح رانندگی مجال بیشتری برای عرض‌اندام داشته باشد.