می ترسم یک روز بیدار شوم و یکی از بچه ها را یخ زده ببینم

  [ راضیه زرگری]  سوز سرد زمستان، بی رحمانه بر صورت کودکان غزه سیلی می‌زند؛ در حالی که اکثر  2 میلیون آواره فلسطینی در میان بادهای سنگین زمستان، تقلا می‌کنند از خودشان در سرما و باران محافظت کنند.«می‌ترسم یک روز بیدار شوم و یکی از بچه‌ها را یخ زده ببینم»این کابوس هر شب یک زن آواره فلسطینی در غزه بعد از 14 ماه جنگ و آوارگی است؛ ردا که به همراه خانواده اش از شمال غزه آواره شده،در توصیف هوای سرد زمستان غزه می‌گوید که بزرگسالان و کودکان در آغوش هم می‌خوابند تا در چادر تا صبح کمی گرم بمانند.

آسوشیتدپرس در گزارشی میدانی از حال و هوای آوارگان غزه در روزهای سرد زمستان روایت می کند؛ آوارگانی که نه سرپناهی شبیه به خانه دارند و نه انرژی برای گرم شدن.  به گفته امدادگران و ساکنان این باریکه، صدها آواره با کمبود پتو و لباس گرم مواجه هستند، چوب اندکی برای آتش روشن کردن و گرم کردن چادرها در اختیار است و چادرهای برزنتی بعد از ماه ها استفاده سنگین و زیر ضرب آسیب هایی که در معرضش بودند، از بین رفته اند.

وقتی آواره شدیم، تابستان بود و کودکان ما فقط لباس‌های تابستانی دارند
شادی ایادا که از شهر جنوبی رفح به منطقه ساحلی موسی آواره شده است، تنها یک پتو و یک بطری آب گرم دارد تا از لرزیدن هشت فرزندش در چادر شکننده خود جلوگیری کند. «هر بار که از پیش‌بینی هواشناسی متوجه می‌شویم که روزهای باد و بارانی در راه است، می‌ترسیم. چون چادرهایمان دیگر مقاومتی ندارند. هر روز بیم این را داریم که در حالی که در چادر نشسته‌ایم باد آن را بلند کند و با خود ببرد. شادی از کاهش دما در شب‌های سرد زمستان نگران است و می‌ترسد که کودکانش بدون لباسی گرم مریض شوند.او می‌گوید: «وقتی آواره شدیم، تابستان بود و کودکان ما فقط لباس‌های تابستانی دارند. ما مجبور شده‌ایم از برخی از اقوام و دوستان خود لباس قرض کنیم تا گرم بمانیم.»

سازمان ملل: دست‌کم ۹۴۵ هزار آواره در غزه به تجهیزات زمستانی نیاز دارند
به نوشته آسوشیتدپرس سازمان ملل در مورد افرادی که در پناهگاه‌های موقت مخاطره‌آمیز زندگی می‌کنند و شاید در زمستان زنده نمانند، هشدار می‌دهد. این سازمان با به‌روز رسانی اطلاعات اعلام کرد که دست‌کم ۹۴۵ هزار نفر به تجهیزات زمستانی نیاز دارند که در غزه «بسیار گران» شده است. سازمان ملل همچنین نگران است که بیماری‌های عفونی که در زمستان گذشته افزایش یافت، در بحبوحه افزایش سوء تغذیه مجددا افزایش یابد.

کمک هایی که اگر برسد هم کافی نیست
«لوئیز واتریج» ‌یکی از سخنگویان آژانس امدادرسانی و کاریابی سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (آنروا) می‌گوید: «آنروا برای کمک به مردم غزه در زمستان برنامه‌ریزی می‌کند اما این کمک‌ها حتی نزدیک به کافی هم نیست.»«دیون وانگ» معاون مدیر برنامه‌های کمیته بین‌المللی نجات برای اراضی اشغالی فلسطین نیز اذعان دارد: «کمیته بین‌المللی نجات برای آوردن لباس‌های زمستانی کودکان با مشکل مواجه است زیرا تاییدات زیادی برای دریافت از مقامات مربوطه وجود دارد. توانایی فلسطینی‌ها جهت آمادگی برای زمستان اساسا بسیار محدود است.»

ده ها هزار اقلام کمکی برای گذران زمستان، پشت مرزهای غزه مانده



آنروا طی چهار هفته گذشته 6 هزار چادر را در شمال غزه توزیع کرد، اما نتوانست آنها را به سایر مناطق نوار غزه، از جمله مناطقی که در آن درگیری وجود دارد، برساند. حدود 22 هزار چادر در اردن گیر کرده اند و 600 هزار پتو و 33 کامیون تشک از تابستان در مصر مانده اند و هرگز به غزه نرسیدند؛  زیرا این آژانس مجوز رژیم اسرائیل یا مسیر امنی برای وارد کردن آنها به غزه را ندارد.
به گزارش آسوشیتد‌پرس، به گفته وزارت بهداشت غزه، بیش از 45 هزار فلسطینی در جنگ غزه شهید شده اند. آمار این وزارتخانه گفته است که بیش از نیمی از تلفات زنان و کودکان هستند.  ساکنان و امدادگران
می گویند در حال حاضر، لباس های زمستانی برای فروش در بازارهای غزه برای اکثر مردم که نه خانه و زندگی ای دارند و نه درآمدی، بسیار گران است.

پتوها ما را گرم نمی‌کنند و احساس می‌کنیم یخ از زمین بیرون می‌آید
ردا ابوزراده 50 ساله که به همراه خانواده اش از شمال غزه آواره شده به آسوشیتدپرس می‌گوید که بزرگسالان با کودکان در آغوش هم می خوابند تا شاید در چادر تا صبح کمی گرم شوند.او در توصیف وضعیت هوای سرد غزه می‌گوید: «شب‌ها موش‌ها روی ما راه می‌روند زیرا چادرهایمان پاره شده‌اند. پتوها ما را گرم نمی‌کنند. احساس می‌کنیم یخ از زمین بیرون می‌آید. من هر شب از این می‌ترسم که یک روز از خواب بیدار شوم و یکی از بچه‌ها را یخ‌زده ببینم.»
«عمر شبث» که از شهر غزه آواره شده و با سه فرزندش در چادر آوارگان می‌ماند، واهمه دارد که با روشن کردن آتش در بیرون چادر، هدف هواپیماهای جنگی رژیم صهیونیستی شود.او می‌گوید: «ما بعد از غروب آفتاب به داخل چادرهای خود می‌رویم و خارج نمی‌شویم زیرا هوا بسیار سرد است و تا نیمه شب سردتر می‌شود. دختر ۷ ساله‌ام شب‌ها به خاطر سردی گریه می‌کند.»