بازار داغ سوپرمارکت‌ها در رسانه ملی!

فکرش را بکنید یک تبلیغ تجاری روزی صد‌ها بار از شبکه‌های مختلف پخش می‌شود، اما یک سریال تلویزیونی نهایت دوبار و معلوم است، تأثیر هر کدام از اینها بر فرهنگ تا چه اندازه می‌تواند باشد. 
کافی است محتوای تبلیغات و آگهی‌های تلویزیون را رصد کنیم اغلب‌شان درباره فروشگاه‌ها و سوپرمارکت‌هاست که هر کدام با یک نام و مشخصاتی هستند؛ درحالی که همه آنها نهایتاً تبلیغ اغذیه و خوراکی می‌کنند، اما چنان با آب و رنگ معرفی می‌شوند که گویی در این فروشگاه‌ها اتفاق خاصی رخ می‌دهد که اگر جا بمانیم، متضرر می‌شویم؛ متأسفانه این بازار داغ تبلیغات که هر روز سطحی‌تر می‌شود، به صورتی که از بچه‌ها هم استفاده ابزاری برای فروش بیشتر می‌کنند، عجیب است؛ چنانکه به نظر می‌رسد کفگیر رسانه ملی به ته دیگ خورده که هر کس با هر محتوایی پول تبلیغ به حساب واریز کند، می‌تواند از این تریبون ملی بهره ببرد و در این بین فرهنگ در حاشیه اقتصاد در حال خرد شدن است. 
اصولاً شرکت‌های تبلیغاتی از تلویزیون به عنوان پادشاه تبلیغات یاد می‌کنند. دلیل این نامگذاری هم این است که بسیاری از مردم در طول روز چندین ساعت از وقت خود را به تماشای تلویزیون اختصاص می‌دهند و درصد کمی وجود دارند که به رسانه‌های دیگر اهمیت دهند. در این شرایط، پیام تبلیغاتی به راحتی به میلیون‌ها مخاطب فرستاده می‌شود. برای همین است که هر کس با پرداخت هزینه‌ای از تریبون رسانه ملی استفاده می‌کند تا حتی شده فروشگاه خودش را معرفی کند، هر بار هم یک فروشگاه! متأسفانه آش به قدری شور است که فروشگاهی فقط در یک منطقه و استان است، اما از قاب شبکه سراسری تبلیغ می‌شود، در حالی که این فروشگاه باید از شبکه استانی معرفی و تبلیغ شود، نه سراسری! یا حتی وقتی فضای فروشگاه را نشان می‌دهند، فروشنده‌ها به گونه‌ای خط شده و خم و راست می‌شوند که بیشتر شمایلی مدرن از برده‌داری را به ذهن متبادر می‌کند که شأن و شخصیت آن جوانان را زیر سؤال می‌برد. 
شکی نیست که تلویزیون درگاه مناسب و قابل‌اعتمادی برای تبلیغ کالا‌ها و تولیدات است هم مخاطب با خیالی آسوده سراغ کالا‌های معرفی‌شده می‌رود و هم عرضه‌کنندگان می‌توانند تولیدات و محصولات خود را معرفی و تبلیغ کنند، اما آنچه مسلم است محتوا و کیفیت آگهی‌ها هم اهمیت دارد. قرار نیست هر کالایی تبلیغ شود؛ در حال حاضر فروشگاه‌های زنجیره‌ای در تمام کشور زیاد شده‌اند و همه با هم رقابت دارند و حالا هم این فضای رقابتی را با پرداخت پول بیشتر به تلویزیون کشانده‌اند تا مشتریان بیشتری داشته باشند، اما نه به محتوای آنها نظارت می‌شود و نه قیمت کمتری دارند یا خدمات‌رسانی بیشتر، تنها معرفی و تبلیغ می‌شوند. این ولنگاری تبلیغات به گونه‌ای است که در شبکه خانگی لوازم آرایشی در حالی که زن جوانی با ادا و اطوار از آن استفاده می‌کند هم تبلیغ می‌شود یا برخی از لوازم بهداشتی زنانه که اصلاً زیبنده رسانه جمهوری اسلامی نیست، از قاب رسانه به صورت عمومی تبلیغ می‌شود! گویا مادی‌گرایی و سودآوری به حدی است که اگر پول زیادی به واحد تبلیغات واریز شود، حاضرند هر چیزی را تبلیغ کنند. این در حالی است که در همین قاب رسانه ملی تبلیغ حجاب و عفاف یا کتاب خیلی کم است، به قدری که اصلاً در ذهن نمی‌ماند و در سریال‌های تلویزیونی هم اگر زن چادری باشد، اغلب با شخصیتی منفی یا مضحک به تصویر کشیده‌می‌شود، نه زنی آگاه، فرهیخته و مقتدر. امیدواریم رسانه ملی کمی به شأن و جایگاه رسانه‌ای خود هم توجه داشته‌باشد و بداند دانشگاه عمومی است و و فرهنگ‌سازی در آن باید اولویت باشد، نه سودآوری.