روزنامه شرق
1396/06/12
طلبکاران همیشگی
داستان ثابت ورزش ایران تکرار شد؛ اعتراض‌کردن ورزشکاران برای گرفتن پاداش. فقط چندساعت از سوت پایان بازی کره‌جنوبی- ایران و نتیجه مطلوب ایران در سئول گذشته بود که ملی‌پوشان در یک اقدام هماهنگ لب به اعتراض گشودند. ابزار اعتراض آنها این‌بار صفحات شخصی‌شان در اینستاگرام بود. حرف همه یکی بود؛ چرا کسی قدر ما را نمی‌داند؟ انتشار این متن‌های مشابه این سؤال را پیش آورد که مگر چه اتفاقی افتاده است؟ ظاهرا بازیکنان تیم ملی خواهان دریافت پاداش صعود به جام جهانی‌اند؛ پاداشی چند‌هزاردلاری که به آنها قول داده شده بود. مخاطب این جملات اعتراضی هم وزارت ورزش و دولت است. کارلوس کی‌روش هم که همیشه در این مواقع به‌خوبی میدان‌داری می‌کند، دیروز از بی‌تفاوتی‌ها انتقاد کرد. اینکه بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران و سرمربی‌شان توقع حمایت و توجه داشته باشند اصلا اتفاق بدی نیست، اما روی دیگر سکه را هم باید دید. بیش از یک دهه است که «مادی‌گرایی» و «پاداش‌محوری» به یکی از اصول ورزش ایران تبدیل شده و مطالبه اصلی ورزشکاران مبلغ پاداش است. قهرمانان المپیک همان پای سکو چانه جایزه می‌زنند، این در حالی است که پاداشی که ایران به مدال‌آوران المپیکش می‌پردازد، قابل‌توجه و از ده‌ها کشور متمول دنیا هم بیشتر است. این پاداش‌ها بار مالی سنگینی برای دولت ایجاد می‌کنند. میلیاردها تومان برای برگزاری مراسم پرداخت پاداش ورزشکاران نخبه هزینه میشود و جالب اینکه هیچ‌گاه هم رضایت ورزشکاران فراهم نمی‌شود. در همین سال گذشته پس از برگزاری مراسم اهدای پاداشِ ورزشکارانِ المپیکی کم صدای اعتراض شنیده نشد؛ چرا دیر پرداخت شده، چرا کم بوده و... . فوتبالیست‌ها هم با وجود درآمد بالایشان از این قافله عقب نماندند. چهار سال پیش پس از صعود ایران به جام جهانی 2014، دولت وقت با یک دست‌ودلبازی بی‌حساب‌وکتاب، پاداشی نجومی برای ملی‌پوشان در نظر گرفت؛ یک مجوز ورود خودرو خارجی و 50میلیون تومان پاداش نقدی، بخشی از این پاداش‌ها هم به گردن دولت یازدهم افتاد. آن پاداش هنگفت همان‌موقع هم مورد انتقاد کارشناسان قرار گرفت؛ پاداشی که حتی شامل حال رئیس فدراسیون و سرپرست تیم هم شد! همان بی‌تدبیری حالا به یک مطالبه تبدیل شده است. از طرفی این موضوع هم مطرح است که چرا جوایز از پاداشی که فیفا برای فدراسیون ایران در نظر گرفته پرداخت نمی‌شود و برای دولت تعهد مالی ایجاد شده است. از بالابودن پاداش المپیکی‌ها گرفته تا مساوی‌بودن پاداش المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها همه‌وهمه برای ورزش کشور و حتی دولت مسئله‌ساز شده است. گرفتن پاداش حق هر ورزشکاری است، مخصوصا ورزشکاری که روی سکوی المپیک می‌رود و فوتبالیستی که به جام جهانی صعود می‌کند. به‌ویژه زمانی که در این زمینه قول‌هایی هم داده میشود. با وجود این، این موضوع در ورزش ایران تبدیل به یک آفت شده است. نبود یک‌سری قوانین مدون منطقی برای پرداخت پاداش در یک‌سو و پاداش‌گرابودن عمده ورزشکاران در سوی دیگر هر روز وضع را بدتر از روز قبل کرده است. این رویه کاسبکارانه به مرور باعث میشود که ارزش‌هایی مثل پیروزی ورزشی و افتخار ملی جای خود را به سکه‌های طلا و دلار بدهند. رسانه‌ها هم در کم‌رنگ‌شدن این ارزش‌ها نقش دارند؛ خیلی از آنها نقش وکیل ورزشکاران در مطالبه پول و سکه را ایفا می‌کنند. مسئولان ورزش ایران اگر نتوانند امروز جلوی این بحران را بگیرند، در آینده مجبور خواهند شد برای موفق‌نشدن ورزشکار ایرانی دعا کنند تا مدال‌گرفتن او!
سایر اخبار این روزنامه
آزرده‌ام، اما نه از مردم
6 ساعت نفس‌گير در دادگاه نظامي
آخرین وضعیت درمان رجایی
آيا ترامپ ماندني است؟
اهل‌سنت ایران
طلبکاران همیشگی
مرد روزهاي خردادي
دستور روحاني به 4 وزير
نمي‌شود يك شبه 8 هزار ميليارد اختلاس كرد
نقشه راه ديپلماسي در 4 سال آينده
فرار دانه‌درشت‌ها به کمک بانک‌ها
پرونده حضور زنان در ورزشگاه بسته شد
مرگ كودتاچي
