روزنامه فرهیختگان
1397/01/18
خدمت‌رسانی ناهماهنگ در کرمانشاه چه مشکلاتی به وجود آورده است؟
بیش از پنج ماه از زلزله کرمانشاه می‌گذرد و از آن زمان گروه‌های بسیاری دست به کار شده‌اند و کمک‌های نقدی و غیرنقدی بسیاری جمع‌آوری شده است؛ نهادهای دولتی و غیردولتی، سلبریتی‌ها و... از ظرفیت‌های اجتماعی خود برای جمع‌آوری کمک‌های مردمی استفاده کردند، اما هنوز آن‌طور که باید مشکلات این منطقه حل‌وفصل نشده است. آنهایی که همین ایام نوروز را در این مناطق به صورت گروه‌های جهادی سپری کرده‌اند، از مشکلات بسیاری در این منطقه سخن می‌گویند. یکی از دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران که از اولین روزهای زلزله کرمانشاه در این منطقه حضور داشته و تعطیلات عید را هم در این منطقه سپری کرده است، در گفت‌وگو با «فرهیختگان» نکات قابل‌تاملی از مشاهدات خود بیان کرد.علیرضا کیا، دانشجوی رشته علوم اجتماعی دانشگاه تهران تاکنون چهار بار به این مناطق سفر و مشاهدات خود از 12 روستای این مناطق را بیان کرده است. کیا به «فرهیختگان» می‌گوید: «از پنج ماهی که از زلزله کرمانشاه گذشته، یک‌سری مشکلات همچنان حل‌نشده باقی مانده که این تشابه بسیاری با سایر مشکلات جاری در حوزه فقرزدایی در کل کشور دارد و ناشی از عدم مدیریت صحیح است.» این دانشجوی علوم اجتماعی مهم‌ترین و اولین مشکل در حوزه فعالیت‌های گروه‌هایی را که برای کمک‌رسانی در این منطقه حاضر می‌شوند، نبود وحدت رویه در انجام خدمت‌رسانی می‌داند و می‌گوید: «اولین نکته‌ای که در این مناطق به چشم می‌آید، این است که یک سازمان یا نهاد مشخص که وظیفه ایجاد هماهنگی میان گروه‌ها را برعهده داشته باشد، وجود ندارد و همان نهادهایی هم که هستند، برای خیلی‌ها مرجعیت ندارند.» کیا می‌افزاید: «شما در این مناطق بسیاری از گروه‌های جهادی را می‌بینید که هرکدام به تشخیص خود مشغول انجام کاری هستند. مثلا هیچ وحدت رویه‌ای بین گروهی که تمام‌پزشک هستند یا گروهی که عمرانی یا فرهنگی هستند وجود ندارد و اینها عموما توجهی به همان نهادهای حاضر که می‌توانند هماهنگی‌هایی ایجاد کنند، ندارند.» این دانشجوی دانشگاه تهران با انگشت‌شمار دانستن گروه‌های هماهنگ گفت: «در این ایام گروه‌های بسیاری از مساجد، هیات، «ان‌جی‌او»های مردمی و گروه‌های جهادی دانشجویی به مناطق آمده‌اند و گروه‌های جهادی دانشجویی به این جهت که تحت‌نظر سازمان بسیج دانشجویی عمل می‌کنند، به نسبت موفق‌تر از سایرین هستند، اما در سایر موارد هیچ توجهی به اینکه نیاز منطقه چیست و اولویت‌ها با کدام است، نمی‌شود.» این فعال حوزه اجتماعی مشکل دیگری را که در این مناطق وجود دارد، نوعی مشکل فرهنگی در میان مردم منطقه دانست و گفت: «در بسیاری از روستاها هم تجهیزات جدید و دست‌نخورده وجود دارد که رها شده است، به‌عنوان مثال خیرین تجهیزات کامل سرویس بهداشتی را عرضه کرده‌اند، اما آبگرمکن‌ها در انباری بلااستفاده مانده است یا اینکه میشود گفت بیش از نیاز مردم منطقه کانکس تهیه شده، اما شما می‌بینید که فردی بیش از نیاز خود کانکس دارد و فرد دیگری از این امکانات محروم مانده است.» او در این‌باره ادامه می‌دهد: «برخی امکانات عمومی توسط نهادها و خیرین تهیه شده و در مناطق استقرار یافته است، اما برخی خانواده‌ها به جهت نزدیک بودن این امکانات در محل استقرار خود اجازه استفاده به سایرین را نمی‌دهند.» به گفته این دانشجوی فعال گروه‌های جهادی مشکل دیگر در رابطه با خیرین، سلبریتی‌ها هستند که با استفاده از ظرفیت اجتماعی خود کمک‌هایی را جمع‌آوری کرده‌اند. کیا در این‌باره می‌گوید: «متاسفانه برخی از این افراد خود را به نوعی منجی کرمانشاه می‌دانند و به تاکیدات نهادهای مسئول توجهی ندارند و نتیجه این مساله برخورد احساسی و عدم موفقیت در توزیع امکانات میشود.» او می‌افزاید: «به‌عنوان مثال، خیری درخواست جرثقیل برای ارسال کانکس داده بود، اما به نتیجه مطالعات پژوهشی و نیازسنجی مناطق توجهی نداشت و می‌گفت خودش باید به این تشخیص برسد که کانکس را به کجا ببرد. نتیجه این برخورد احساسی این شد که او نتوانست اقلام جمع‌آوری‌شده را توزیع کند و حتی کار به درگیری و نزاع کشیده شد.» کیا مشکل دیگر را در حوزه دهیاران دانست و گفت: «طبیعتا برخی گروه‌ها ترجیح می‌دهند به صورت تشکیلاتی امکانات را از طریق دهیاران توزیع کنند، اما متاسفانه برخی دهیاران در ابتدای امر امکانات را میان بستگان و نزدیکان خود توزیع می‌کنند و در نتیجه، روابط فامیلی برخی را محروم از امکانات می‌کند.» او البته یک نمونه موفق را نیز در روستای رمکی از روستاهای سرپل ذهاب دانست و گفت: «دهیار این روستا برای هر خانواده سرگروهی را مشخص کرده بود و با شفاف کردن امکانات در اختیار گرفته‌شده مشارکت مردمی را هم جلب کرده بود، در نتیجه اقلام به صورت مناسب در این روستا توزیع شد.» عدم به‌کارگیری پژوهشگران علوم اجتماعی مشکل دیگری است که این فعال دانشجویی به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «این عالمان و اساتید علوم اجتماعی هستند که با پژوهش‌های خود می‌توانند به توزیع عادلانه و علمی امکانات کمک کنند. علاوه‌بر این، آنها می‌توانند طیف‌های مختلف نخبگان را حساس کنند تا از اشتباهاتی که بعضا از سوی گروه صورت می‌گیرد، جلوگیری کرده باشند. مثلا در روستای حسن سلیمان یک گروه وسایل بازی مرسوم در مجتمع‌های آپارتمانی را تهیه و راه‌اندازی کرده بود، حال اینکه تفریح کودکان آن منطقه کوهنوردی است و اساسا این امکانات با نیازها و بافت منطقه همخوانی ندارد.» او می‌گوید: «نبود پژوهشگران علوم اجتماعی آسیب دیگری دارد و آن اینکه هر گروه می‌خواهد خودش پژوهش و نیازسنجی کند و در نتیجه مردم هر روز شاهد افرادی هستند که ادعای پژوهش و تحقیق دارند.» این دانشجوی علوم اجتماعی پیشنهادی هم برای عدم مرجع‌پذیری گروه‌های کمک‌رسان داشت و گفت: «متاسفانه بسیاری از گروه‌های کوچک حاضر نیستند تحت نظر یک سازمان بالادستی فعالیت کنند. راه‌حل این است که یک گروه از پژوهشگران علوم اجتماعی نتیجه تحقیقات خود را به گروه‌های حاضر ارائه دهند که مثلا نیمی از جمعیت فلان روستا شیعه و نیمی دیگر اهل تسنن هستند یا در فلان روستا مهم‌ترین نیاز امکانات پزشکی یا عمرانی است و این شفافیت می‌تواند در حوزه وضعیت منطقه، این تکثر را حل‌وفصل کند، اما در حال حاضر هر گروهی خودش می‌خواهد تحقیقات میدانی کند.»
سایر اخبار این روزنامه
شورای گسترش آموزش عالی علیه گسترش آموزش عالی
کتاب‌های تالیفی را ممیزی می‌کنند با ترجمه‌ها کاری ندارند
چرا مخاطب سینمای ایران کم است
شب 22 بهمن ساواکی نشوید
شهریه دانشجویان در‌مناطق محروم افزایش نمی‌یابد
فلسطینی ها درس گرفته اند به سران عرب اعتماد نکنند
بزرگ‌ترین تولیدکننده زعفران جهان فقط 300 میلیون صادرات دارد
تبریز گرانیگاه اسلامیت و ایرانیت
خدمت‌رسانی ناهماهنگ در کرمانشاه چه مشکلاتی به وجود آورده است؟
شورای گسترش آموزش عالی علیه گسترش آموزش عالی
