در اینکه سالهاست از دشمنی استکبار رنج می بریم، شکی نیست، اما مهمتر اینکه یقین داریم دوران جنگ نظامی پایان یافته و دشمنان ایران به صراحت اعلام کرده اند که جنگ اقتصادی را برنامه ریزی و اجرایی کرده اند. تاکید و اصرار بر تحریم ها و تشدید آنها بیانگر اهمیت جنگ اقتصادی است. در این شرایط توان بازگرداندن دلارهای خارج از کشور را نداریم و از سوی دیگر با معضل واسطه گری و دلایل گسترده در کنار فرار سرمایه گذار در تولید رو به رو هستیم. نکته مهمتر اینجاست که بیش از ۷ میلیون ایرانی در خارج از کشور زندگی می کنند و در شرایطی که اقتصاد کشور دچار رکود و مشکلات جدی است و باید از همه توان و ظرفیت داخلی و خارجی برای خروج از رکود استفاده کنیم، سرمایه ایرانیان خارج از کشور بالغ بر ۲۴ هزار میلیارد دلار برآورد می شود که اگر حتی یک درصد آن وارد ایران شده تحول خوبی در اقتصاد رقم می زند. فرار سرمایه گذار ایرانی نشان می دهد که توفیق چندانی در جلب رضایت سرمایه گذار نداشته ایم و اصرار بر جلب سرمایه گذار خارجی داریم که در این مورد نیز ارقام فاجعه بار است، زیرا در شرایطی که تمام تلاش برای جذب سرمایه گذار خارجی صورت می گیرد و سعی می شود صدور مجوز سرمایه گذاری خارجی به سرعت انجام شود، اما کمتر از ۲۰ درصد مجوزها به مرحله اجرا می رسد. این آمار و ارقام تنها گوشه ای از وضعیت اسفبار اقتصادی کشور است. نتیجه اینکه بر سر و سینه زدن دردی از اقتصاد آشفته درمان نمی کند و باید چاره اندیشی در کنار آسیب شناسی صورت بگیرد. باید یاد روزگاری بیفتیم که کارفرمایان و سرمایه گذاران بزرگ این کشور را به بهانه زالو صفت و مکنده خون کارگر جان به لب کردیم. باید به خاطر بیاوریم که چگونه با ایجاد موانع و توهین و تخریب، کارفرمایان و کارآفرینان را خسته کردیم و در نهایت باعث فرار آنان شدیم. باید نگاهی به آمار کارخانه های بزرگ مصادره شده همچون کفش ملی، مبلیران، ارج، آزمایش و دیگر کارخانه ها بیندازیم که تنها نامی از آنها باقی مانده و ظرفیت اشتغالزایی بدین بزرگی از بین رفته است. مطالب بسیاری را باید به خاطر بیاوریم، اما مهمتر اینکه باید دست از نابود کردن ظرفیت های داخلی برداریم، استعداد را بشناسیم و کسانی که با دست خالی چرخ اقتصاد را به حرکت می اندازند را محترم بشماریم. باید به خاطر بیاوریم که قبل از انقلاب ایران ناسیونال نیاز خودرو داخل را به بهترین روش ممکن تامین می کرد و ریالی به حمایت دولت چشم نداشت اما اکنون با وجود حمایتهای آنچنانی، وضعیت خودرو کشور بدین اندازه آشفته است و صنعت خودروسازی کشور لنگ می زند. به نظر می رسد زمان احترام به کارآفرین و سرمایه گذار فرا رسیده است.