هر چقدر پول بدهی؛ آموزش می‌بینی!

مهدی بهلولی‪-‬ متاسفانه دانش‌آموزان عادی که در مدارس دولتی تحصیل می‌کنند، اغلب جایگاه قابل توجهی ندارند. در واقع سیاست‌گذاری آموزش به سمتی حرکت کرده است که برند‌سازی در مدارس صورت گرفته و فیلتر‌های مختلفی را برای دانش‌آموزان مد نظر قرار داده اند. این در شرایطی است که خانواده‌های طبقه متوسط و بیشتر برخوردار و حتی خانواده‌هایی در طبقات پائین ترجیح می‌دهند که فرزندانشان را در مدارس سمپاد، تیز هوشان و غیر دولتی ثبت نام کنند چرا که فکر می‌کنند در این شرایط نتیجه بهتری می‌توانند از لحاظ علمی برای فرزندانشان کسب کنند. دلیل اصلی این موضوع این است که دانش‌آموزانی که در مدارس دولتی تحصیل می‌کنند، اغلب نمی‌توانند نتیجه خوبی در کنکور کسب کنند که این موضوع را در نتایج رتبه‌های نفرات برتر کنکور 99 شاهد بودیم.
مسلما این طور نیست که دانش‌آموزان کوشا و درس خوان شانسی برای موفقیت در کنکور ندارند اما این مسئله بسیار نادر است و در واقع سیاست گذاری‌ها در چند دهه اخیر به سمتی رفته است که دانش‌آموزانی که برای تحصیل هزینه بیشتری بکنند نتیجه بهتری هم
به دست می‌آورند، در واقع هر کس هر چقدر پول بدهد‌اش می‌خورد و این موضوعی است که در آموزش کشور نباید فراگیر شود چرا که مسلما عدالت آموزشی را تحت الشعاع قرار می‌دهد.
نگاه پول محور به آموزش در کشور ما چیزی است که طی سال‌های اخیر با آن مواجه بودیم و این موضوع سبب شده تا هر چه زمان می‌گذرد شکاف آموزشی بین دانش‌آموزان افزایش یابد. حتی مسئولان در رده‌های بالا هم بر این اعتقادند که هر کس آموزش بهتری می‌خواهد باید پول بیشتری خرج کند!
همین نگاه هم سبب شده که مدارس دولتی تا این اندازه افت داشته باشند. زمان شروع این سیاست گذاری‌ها و نگاه غلط از زمانی بود که جنگ تحمیلی به پایان رسید و دلیل آن هم رفتن به سمت خصوصی‌سازی بود، یکی از دلایل خصوصی سازی آموزش و پرورش هم این بود که در سال 62 اعلام کردند که در سال 90؛ 32میلیون دانش‌آموز خواهیم داشت چون در آن زمان رشد جمعیت بالا بود و مسئولین آن زمان فکر می‌کردند این رشد جمعیت همانطور ادامه پیدا خواهد کرد. مسئولان آن زمان با همین آمار اشتباه اصل 30 قانون اساسی را زیر پا گذاشتند و شروع به خصوصی‌سازی مدارس کردند و نتیجه‌اش هم شد همین موضوع که هر چقدر پول بدهی ‌آش می‌خوری.