طرح قرنطینه کردن کشور فتوکپی است که اصلا برابر با اصل نیست

محمد عین الله زاده‪-‬ امروزه دراین کره خاکی با توجه به شیوع و گسترش روزافزون و فراگیری ویروس مرگبار کرونا وآمار تکان‌دهنده مرگ و میرهای ناشی از آن کمتر کسی پیدا می‌شود که با قرنطینه کردن جامعه بعنوان بهترین و موثرترین و کارآمد‌ترین روش برای مقابله ومهار ویروس کرونا وقطع زنجیره این بیماری مهلک مخالفت داشته باشد اما روش وپیش نیاز‌های اجرایی کردن این طرح با پرسش‌هایی همراه می‌باشد.
برای نمونه زمانی که ستاد ملی مقابله با کرونا دستور می‌دهد رفت وآمدها به شهرهایی که قرمز اعلام نموده‌اند باید قطع شود آیا به این امر مهم توجه شده است این شهرهای قرمز اگر مراکز استانها باشند برای بیمارانی که برای ادامه درمانشان ویا اشخاصی که به طور اتفاقی بیمار می‌شوند چه تمهیداتی اندیشیده شده، آیا تعداد آمبولانس‌های کشور جوابگوی نیاز‌های جامعه می‌باشد. درمراکز استانها که دهها بیمارستان وکلینیک ومطب پزشکی وآزمایشگاه وموسسات تشخیصی ودرمانی مانند ‌ام ار ‌ای و سی تی اسکن و رادیو تراپی وشیمی درمانی و... در آن واقع شده یک شخص بیمار تحت درمان را چگونه باید به چنین مراکزی رساند. اگر رفت وآمد با ماشین شخصی خلاف است بردن فرد بیماربا وسایل عمومی که احتمال مبتلا شدن بیمار به کرونا ویا بیمار کردن دیگران وجود دارد چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟ آیا برای همه نیازمندان امکان گرفتن برگ تردد وجود دارد؟
اگر خانه نشین کردن مردم تنها راه مبارزه با ویروس کرونا برای مبتلا نشدن است گرسنگی و بی‌پولی افرادی که کارگر ساختمانی و کارگر روزمزد و یا کسانی که با دستفروشی امرارمعاش می‌کنند را چگونه می‌توان توجیه کرد؟
اینک ما در جهانی زندگی می‌کنیم که با وجود رسانه‌های ارتباط جمعی وفضاهای مجازی تبدیل به دهکده جهانی شده آیا مسئولین ما دراین مدت ۱۰ماه ندیده ونشنیده‌اند که چگونه در ممالک دنیا دولت هااعمال قرنطینه کرده‌اند دولت‌ها از گرفتن پول خدمات دولتی صرف نظر کرده اند؟ اقساط وامها را به تعویق انداخته‌اند کمک‌های نقدی و غیرنقدی به شهروندانشان داده اند.


چرا دولتمردان فکر می‌کنند که قاطبه ملت مانند خودشان مشکل مالی ندارندومی توانند روزها بدون درآمد درخانه هایشان بمانند؟
جناب رئیس جمهور که چند ماه پیش با افتخار اعلام نمود که ما کمبود مواد غذائی نداریم و در فروشگاه‌های ما مواد غذائی به وفور یافت
می‌شود امروز از کمیابی مایحتاج مردم از مواد شوینده گرفته تا روغن نباتی وغیره چه حرفی برای گفتن دارند؟ آیا ساعت‌ها مردم را درصف روغن و دیگر مواد غذائی درجلوی فروشگاه‌ها نگه داشتن موجب مبتلا شدن وفراگیری کرونا نمی‌گردد؟
اگر یک روزی جناب رئیس جمهور فرمودند که آنچنان رونق اقتصادی ایجاد بکنیم که مردم اصلا به پول یارانه نیاز نداشته باشند ولی متاسفانه امروزآن چنان رکود اقتصادی ایجاد شده که کثیری از مردم محتاج نان شب گشته اند.
وعده کمک صد هزارتومانی در صورت تحقق چند درصد نیاز جامعه را برطرف می‌سازد؟ آیا این کمک صد هزارتومانی قراراست از گرفتن جریمه‌های یک میلیونی رانندگان تامین گردد؟درشرایطی که اطلاع‌رسانی درست در جامعه صورت نمی‌گیرید بعضی‌ها بر این باورند که همه این مسئله قرنطینه برای جریمه کردن وتامین منابع مالی برای دولت می‌باشد.
شوربختانه روزبه روز جامعه در تنگنای اقتصادی بیشتر قرار می‌گیرد ورفع مشکلات مردم با وعده و وعید دادن‌ها حل نمی‌شود.
حل مشکلات ورفع معضلات جامعه یک جو همت می‌خواهد.