باباجان گوش‌هایت را بگیر چشم‌هایت را ببند

«باباجان این داد و بیداد‌ها را نباید بشنوی، گوش‌های پاک تو نباید این الفاظ رکیک را بشنود. گوش‌هایت را من می‌گیرم، چشم‌هایت را خودت ببند. باباجان دارم به این فکر می‌کنم که اصلاً چرا با خودم آوردمت ورزشگاه»، این‌ها را حتماً می‌توان از نگاه پدری که در واکنش به فحاشی‌های تماشاگران بازی پرسپولیس و فولاد فقط توانسته گوش دختر بچه‌اش را بگیرد، دید. پدری که کودک خردسالش را آورده تا برای ساعاتی کنار هم خوش بگذرانند و بازی تیم محبوب‌شان را هم ببینند، اما .... دهان‌ها که باز می‌شود، آن‌وقت دیگر هیچ حریمی در امان نیست. دیروز قرمز‌ها بودند، فردا آبی‌ها و حتماً پس‌فردا زرد‌ها و نارنجی‌ها. دیروز فحش، کتک‌کاری و لگدپراکنی بود، حتماً فردا کار به زد و خورد‌های بیرون ورزشگاه هم کشیده می‌شود. این فضای ورزشگاهی است که مدعی هستند یک فضای فرهنگی است. فضایی که حاصل کار باشگاه‌های مثلاً فرهنگی – ورزشی ماست، فضایی که ناسزا‌های بیرون آمده از دهان سکونشینانش را کانون هواداران باشگاه‌ها مدیریت می‌کنند. اما آیا این فضا مناسب حال کودکان ماست؟! پاسخ با شما.