سه نور آمد به عالم پر ز احساس حسین بن علی، سجاد و عباس (ع)

زندگانی حضرت اباعبدا...(ع)، مشحون از فضایل و کرامات پرشماری است که شرح آن‌ها در یک یا چند کتاب هم، ممکن و میسر نیست. فضایل آن حضرت، از دوران خردسالی و در پرتو الطاف الهی و تربیت در مهبط وحی، آشکار بود. روایات پرشماری که درباره ویژگی‌های شخصیتی امام(ع) از رسول‌خدا(ص) نقل شده و احادیث پرتعدادی که نشان‌دهنده علاقه فراوان آن حضرت به سیدالشهدا(ع) است، گواهی بر این ادعاست. درفرازهایی از کتاب «حیات فکری و سیاسی امامان شیعه علیهم السلام»، تألیف استاد رسول جعفریان که در آن، مؤلف به بیان ویژگی‌های شخصیتی حضرت سیدالشهدا(ع)، پیش از آغاز دوران امامت آن حضرت، می‌پردازد آمده است: جایگاه امام(ع) در کلام پیامبر(ص) امام حسین(ع)، روز سوم شعبان سال چهارم هجری، به دنیا آمد. آن حضرت دوران کودکی خود را در کنار جد بزرگوارش، پیامبراکرم(ص) گذراند و همیشه با آن حضرت مأنوس بود و حتی هنگام نماز هم از رسول‌خدا(ص) جدا نمی‌شد. آن حضرت نیز به امام حسن(ع) و امام حسین(ع)، بسیار علاقه‌مند بود و همواره، با بیان جملاتی پرمهر در حضور اصحاب، این علاقه‌مندی را آشکار می‌کرد. به طوری که اکنون در آثار روایی، احادیث فراوانی از پیامبر اسلام(ص) درباره فضایل امام حسین(ع) و برادر بزرگوارش نقل شده است که بسیاری از آن‌ها مانند روایت «الحسن و الحسین سیّدا شباب أهل الجنّه»، متواتر هستند یا در بسیاری از منابع حدیثی نقل شده‌اند. پیامبر خدا(ص) سعی می‌کرد مردم را از علاقه خود به حسنین(ع) آگاه کند؛ تا آن‌جا که فرمود: «خدایا! دوست بدار کسی که آن‌ها را دوست می‌دارد» و نیز فرمود: «من أحبّ الحسن و الحسین فقد أحبنی و من أبغضهما فقد أبغضنی». افزون بر روایاتی که درباره فضایل امام حسین(ع) و برادر بزرگوارشان، امام حسن(ع)، به صورت مشترک، نقل شده است، احادیثی هم وجود دارد که در آن‌ها، اختصاصاً به فضایل امام حسین(ع) اشاره شده است. از جمله این احادیث می‌توان به حدیث مشهور «حسین منّی و أنا من حسین» اشاره کرد.