علی (ع) «قدر» عالم هستی

  کورش شجاعی - shojaee@khorasannews.com   خداوند حکیم آن یگانه بی همتای عالم هستی و آن آفریدگار و کردگار جهان،هزاران هزار آفریده دارد اما در نظام خلقت و آفرینش تنها یک شب را به حرمت و مبارکی و منزلت«شب قدر» آفرید.  گران مقدار شبی که «قرآن» را درآن شب بر قلب برترین آفریده عالم،حضرت محمد مصطفی(ص) نازل فرمود و لحظات نورانی آن را تا طلوع فجر سراسر رحمت و مغفرت و «سلام» اراده فرمود،ناشناخته شب و لحظات نابی که حضرت رحمان رحیم آن را بر هزار ماه برتری داد تا بندگان درگاهش در این هنگامه با خلوص نیت و در پناه قرآن کریم و با دست به دامان پیامبر و عترت طاهرینش شدن، دست نیاز به سوی «بی نیاز» دراز کنند و از حضرت صمد وآن غنی مطلق بخواهند آن چه را «خواستنی و قیمتی» است،بخواهند آن چه را که شایسته انسان به عنوان اشرف مخلوقات است،خدا را از خدا طلب کنند،ایمان راستین، عاقبت به خیری و فلاح و رستگاری را از کریم مطلق هستی بخواهند، فرج حجت حق حضرت صاحب الزمان(عج) را از درگاه ایزد منان مسئلت کنند و همه خوبی ها را از ذات اقدسش بخواهند، کرامت را، عدل را، محبت را، بیداری و صحت و سلامت و امنیت و «رضوان»را ،«رضایت الهی» را از درگاه ربوبی پروردگار هستی از سویدای دل تمنا کنند چرا که شب قدر، شب بیداری و استغفار و خواستن و قدم در راه «شدن»گذاشتن است. وه که چه پر عظمت شبی است«لیلة القدر»، این بی نظیر هنگامه و فرصتی که خداوند عزیز کریم ارزانی هدایت و سعادت و فلاح و رستگاری بندگانش داشته است و چه سعادتمندند آنان که توفیق بیداری واقعی و احیا و تمنا از درگاه حضرت غنی مطلق را دارند،خداوندا همه ما را از «غواصان»قدر قرار بده و بندگی خالصانه درگاهت را رزق و روزی مان تقدیر فرما به حرمت قرآن و پیامبر اعظم و عترت پاکش و به حرمت علی(ع)امیر مومنان، آن قدر «شب قدر»! همان علی(ع)که حبیب خدا محمد مصطفی،درباره او می فرمودکه علی(ع) را جز خداوند و من کسی نشناخت و مرا جز خداوند و علی(ع)کسی نشناخت،همان علی(ع) که حضرت ختمی مرتبت این اعظم رسل می فرمود اگر نمی ترسیدم که مردم درباره علی(ع)آن گویند که مسیحیان درباره عیسی بن مریم می گویند آن گاه تمامی فضائل علی(ع) را شماره می کردم. همان علی(ع) که پیامبر اکرم(ص) می فرمود:من و علی پدر این امت هستیم،همان علی(ع) عبد صالح خداوند و مرید محض پیامبر اکرم و اولین ایمان آورنده به آیین پاک محمدی(ص)، همان تنها مولود کعبه که در دامن اشرف انبیا نفس به نفس حضرتش بزرگ شد،همان علی(ع) که خداوند حکیم بدین نام و «امیرالمومنین» اش نامبردار و توصیفش فرمود. همان ازهد،اتقی،اعدل واعلمی که «قرآن ناطق»بود و تجسم عدالت،همان علی(ع)پسر عم پیامبراکرم(ص)، شوی زهرای اطهر،کفو صدیقه طاهره و منصوره دوعالم،پدر حسنین و زینبین،همان فاتح بدر و خیبر و خندق و ... همان شیر حق که سروش غیبی او را «لا فتی الا علی (ع)» خواند و به فرموده حبیب خدا حضرت محمد مصطفی،ضربتش در یوم خندق از عبادت جن و انس برتر است. همان علی که «جان و نفس» پیامبر خاتم بود و خداوند در آیات «تطهیر» و «ولایت» و«مباهله» و ... در وصف او و خاندانش چه که نفرموده است و علی(ع) هم جان پیامبر است و هم جان و دردانه عالم هستی، هم یدا... و هم اسدا.... و هم ساقی کوثر و هم شافی روز جزا و هم قسیم نار و جنت و ... است، همان علی که همچون شب قدر ،قدر عالم هستی است و زینت آفرینش اما هزاران هزار دریغ و افسوس که قدر علی (ع) را نشناختند و چه ظلم ها و جفا ها که به حضرتش نکردند به گاه سقیفه و در جمل و صفین و نهروان و ... و سرانجام در ماه ضیافت الهی و در هنگامه شب های قدر،آن شمشیری که سال ها در کوره جهل و نادانی و انحراف و بدعت و فاصله گرفتن از قرآن و سنت اصیل پیامبر(ص) گداخته و ساخته وپرداخته شده بود بر فرق امیر مومنان فرود آمد و گرچه در آن هنگامه حضرتش ندای فزت و رب الکعبه سر داد اما جهان تا قیامت داغدار«محراب»علی بن ابی طالب امیرمومنان و امام عدالت و پرهیزکاری و تقوا وقدر عالم هستی شد و قدرش به مانند شب قدر همچنان نا شناخته ماند و عالم همچنان در حسرت امام عدالت و امام همه خوبی ها می سوزد.