سعید اصغرزاده- روزنامه‌نگار| گاه ضرورت دارد که معنا و فلسفه کلمات یا شعارهای مطرح‌شده توسط رهبران جامعه را در متن تاریخ یک کشور، جامعه، تجربیات و درک و خوانشی که از آنها وجود دارد، تحلیل کرد. دکتر مسعود پزشکیان بارها در سخنان خود گفته است که «مبنای کارمان را بر وحدت و وفاق ملی گذاشته‌ایم». در این میان، بسیاری دامنه‌های وفاق ملی را تعریف کرده‌اند، برخی دامنه‌های آن را محدود و گروهی بی‌باور بدان بوده‌اند. اما آنچه تا‌کنون شاهد بوده‌ایم صداقت رئیس‌جمهوری در بیان ایده‌ها و آرمان‌هایش بوده است و اینکه او خواهان این است که سود وفاق در جیب ملت برود.
به همین اعتبار است که این سیاست پزشکیان را می‌توان ملی دانست. سیاستی که کارکردش حفظ مصلحت عمومی و درنظر گرفتن منافع گروه‌های گسترده مردم است، نه فقط بخشی یا گروهی یا حزبی یا اقلیتی یا طبقه‌ای. او در مسیر وفاق ملی از همه ظرفیت‌ها و توانایی‌های افراد متخصص در کشور بهره می‌برد تا مشکلات مردم را و بحران‌های پیش رو را برطرف سازد.
وفاق در فرهنگ دهخدا، موافقت و سازگاری و مترادف با همدلی و هماهنگی و همراهی تعریف شده است.
این روزها و تا چهار سال آینده شاهد خواهیم بود که آیا این سیاست ملی در حوزه‌هایی مانند بزرگ‌تر کردن سفره اقتصادی مردم، دیالوگ بین‌نسلی، مبارزه با فساد، تنش‌زدایی از سیاست خارجی و... کاری از پیش می‌برد یا نه؟