نارضایتی سرآشپز از دستپختش در فوتبال!

سرعت به قهقرا رفتن فوتبال کشورمان آنقدر زیاد شده که حتی رئیس فدراسیون نیز دیگر به خود زحمت نمی‌دهد در وصف مدیریت این رشته مصاحبه کند و به فدراسیون چند ستاره‌اش ببالد. 
انتخابات هیئت فوتبال استان‌ها بهانه خوبی بود برای مهدی تاج تا به واقعیت‌هایی که همه از آن‌ها خبر داریم، اعتراف کند: «فوتبال ما نسبت به بسیاری از کشور‌های آسیایی عقب است. در حال حاضر هیچ‌کس نمی‌تواند بگویید از شرایط فعلی فوتبال کشور راضی است و خودم نیز از وضعیت فدراسیون راضی نیستم!» 
این اعترافات تلخ رئیس فدراسیونی است که طی سال‌های گذشته هیچ تغییری در روند مدیریتی و کاریش ایجاد نکرده و همین دست‌فرمان معیوب است که حسرت یک برد آسیایی را به دل پرطرفدارترین رشته ورزشی کشور گذاشته است. 
شنیدن این جملات از زبان شخصی که همیشه به فدراسیون چندستاره‌اش می‌بالید کمی عجیب و البته ناراحت‌کننده است، چراکه آش آنقدر شور شده که حتی دل صاحبش را نیز زده و وخامت اوضاع به جایی رسیده که بالاخره دلشوره و نگرانی به دل آقای رئیس انداخته است. سال‌هاست زمین و زمان از وضعیت اسفناک حاکم بر فوتبال می‌نالند و نسبت به عواقب غیرقابل جبران آن هشدار می‌دهند، ولی کو گوش شنوا. مدیران فدراسیون در همه ادوار یا اهمیتی به انتقاد‌ها نداده یا منتقدان و رسانه‌ها را به غرض‌ورزی و عدم رعایت انصاف متهم کرده‌اند. حالا همان‌ها که زیر بار انتقاد، گلایه و هشدار نمی‌رفتند، پیش‌دستی می‌کنند و خودشان را نسبت به وضعیت فعلی فوتبال نگران جلوه می‌دهند. 


باید به تاج یادآوری کرد که آقای رئیس اگر شما رضایت ندارید، نمی‌توانید از کسی گلایه داشته باشید یا انتقاد کنید، چراکه شما سال‌هاست رئیس و نایب‌رئیس فدراسیون هستید و سکاندار فوتبال بوده‌اید. اگر قرار بر نارضایتی باشد این حق رسانه‌ها، فعالان و پیشکسوتان این رشته است، نه شما. همانطور که اشاره شد رئیس قصدی برای تغییر رویه و قدم گذاشتن در مسیر مدیریت صحیح ندارد. این را می‌توان از بخش دیگری از اظهارنظرش به وضوح درک کرد: «بودجه فدراسیون فوتبال نسبت به خیلی از کشور‌های دیگر قابل مقایسه نیست و اگر بخواهیم وضعیت‌مان را با کشور‌هایی مثل ژاپن و کره مقایسه کنیم، حداقل چهار یا پنج گل عقب هستیم.»‌
سؤال اینجاست آیا واقعاً مشکل فوتبال ایران کمبود بودجه، آن هم در مقایسه با کره و ژاپن است یا اینکه سرچشمه همه حواشی، جنجال‌ها و کمبود‌ها به مدیریت این رشته می‌رسد؟! کیست که نداند فدراسیون فوتبال چندین برابر همه رشته‌های ورزشی کشور بودجه دارد و حتی بابت تساوی نیز به ملی‌پوشان پاداش ارزی می‌دهد. گردش مالی فوتبال ایران طوری سر به فلک گذاشته که احتمالاً حسابش از دست مسئولان هم در رفته است. باید بگوییم‌ای کاش از کره و ژاپن فقط چهار یا پنج گل عقب بودیم. واقعیت این است که تعداد گل‌های عقب‌مانده از فوتبال این دو کشور آسیای شرقی و همچنین کشور‌های همسایه بیشتر از این حرف‌هاست. کافیست نگاهی به چند مورد از قانون‌گریزی‌های فوتبال بیندازیم. همین قانون سقف بودجه که خودشان گذاشتند و خودشان هم آن ملغی کردند؛ هم انتظارات بازیکنان و باشگاه‌ها را بالا برد و هم به سطح کیفی مسابقات ضربه زد یا جریمه‌های میلیاردی کمیته انضباطی و محرومیت‌هایی که فرمالیته هستند. داود رفعتی با اینکه از تمامی فعالیت‌های فوتبالی محروم است، اما با خیال راحت کنار تاج حضور دارد. آقایان کمیته انضباطی هم برای یک انتقاد جریمه میلیاردی می‌برند، ولی برای مربی که حرف‌های شنیع زده رأی به پرداخت جریمه ۵۰۰ میلیونی می‌دهند! از طرفی نجومی شدن رقم دستمزد‌ها نیز به حال خود رها شده و گویا خیلی‌ها از قرارداد‌های میلیاردی بازیکنان و مربیان درجه چندم سود می‌کنند. در مورد کمبود امکانات و زیرساخت‌های نابود شده نیز بحث‌های زیادی شده و یک زمین چمن معمولی برای برگزاری بازی‌های لیگ در کشور پیدا نمی‌شود. 
فوتبال ما همه جوره انگشت‌نمای عام و خاص شده و پستی و بلندی‌های زمین‌های چمن‌مان به سوژه خنده تیم‌های عربی تبدیل شده است. این‌ها را گفتیم تا دوباره تأکید کنیم که نباید به مردم و هواداران آدرس غلط داد. در عصر ارتباطات و بالا رفتن سطح آگاهی جامعه به راحتی می‌توان فهمید معضل فوتبال ایران کمبود بودجه نیست.