بر اساس آنچه مسوولان اعلام کرده اند، 60 درصد بازنشستگان حداقل بگير هستند و حدود يک ميليون تومان در ماه مستمري دريافت مي‌کنند. اين عدد نشان مي‌دهد که بازنشستگان در تورم امروزي با شرايط سختي دست به گريبان هستند. از سوي ديگر مسوولان هنگام افزايش حقوق بازنشستگان تنها به آمار و ارقامي‌اکتفا مي‌کنند که با واقعيتها فاصله دارد. در شرايطي که تنها ارزش دلار در کمتر از يک ماه دو هزار تومان گران شده و بيش از 40 درصد افزايش داشته، اعلام تورم تک رقمي‌شعاري بيش نيست زيرا هر گاه که براي خريد کالايي مراجعه مي‌کنيم، تنها پاسخي که براي توجيه گراني ميشنويم، افزايش قيمت دلار است. در اين شرايط حتي افزايش صد درصدي مستمري‌ها هم جوابگوي هزينه‌هاي زندگي نيست. بازنشستگان در هزار خمِ «کوچه نان» درمانده‌اند و زندگي روزمره و مشکلات اقتصادي، آنها را «ضربه فني» کرده و زمين‌ زده است. امسال حداقل مزد پس از بالا و پايين‌هاي بسيار، ۱۹.۸ درصد افزايش يافت اما آن طور که هزينه‌ها را محاسبه کرده بودند توقع اين بود که افزايش حداقل مزد از 25در صد کمتر نباشد. اين درحالي است که با توجه به بي‌ثباتي فضاي اقتصاد و تورم جاري، حتي افزايش 50 درصدي هم پاسخگوي هزينه‌هاي زندگي نيست. در کلانشهري مثل تهران، زندگي کردن با حقوق يک ميليون توماني، يک مصيبت تمام عيار و فاجعه‌بار است، آن هم براي بازنشسته‌اي که هزينه زندگي‌‌اش از شاغلان به خاطر خانواده گسترده‌اي که دارد، بيشتر است و درآمدش به علت قطع مزاياي نقدي و غيرنقدي، کمتر شده است. بايد بپذيريم که دولت و مجلس (منظورم در دوره فعلي نيست، بلکه در همه زمان‌ها و ادوار) مقصرند و بدون شک در به وجود آمدن اوضاع فعلي نقش دارند. مسولان هيچ گاه زندگي مردم را از نزديک و با زير و بم‌هايي که دارد، بررسي نکردند؛ هرگز کارشناسي نکردند که چرا اينگونه شد؛ همواره فقط به «اختلافات سياسي» پرداخته و از مردم غافل شده‌اند؛ همين است که کارمان به اينجا کشيده است.