گل‌دسته‌ای نداشت حرم، مرقدی نبود صحن و سرا نیافتم و گنبدی نبود

  سیرت و صورتش ستوده بود، شکافنده علوم بود و آقای ادب و اخلاق و کرامت. امروز 7 ذی الحجه، سالروز شهادت جان‌سوز حضرت امام محمد باقر(ع) که مظلومیت برای این مولای غریب، همین بس که اسناد تاریخی، به روایتی کلی از مسموم شدن  ایشان توسط ابراهیم بن ولید عبدالملک، در ایام خلافت هشام بن عبدالملک بسنده کرده اند. در عین حال ایشان نیز همچون پدر بزرگوارشان به کین زهر به شهادت رسیدند. جدا از وجوه و اهتمام علمی در تربیت شاگردان و توسعه نرم‌افزاری علوم اسلامی توسط ایشان، نکته مهم این است که ایشان از شاهدان صادق واقعه و حماسه کربلا بوده اند.  امام باقر(ع) بیش از سه سال از عمر خویش را در حالی که کودکی خردسال بود در عصر حضرت سیدالشهدا(ع) گذراندند.  ایشان خود چنین فرموده است: هنگامی که جدّم حسین بن علیّ (ع) به شهادت رسید، من چهار ساله بودم و شهادت آن حضرت و آنچه در آن روز بر ما گذشت به یاد دارم. شاعر آیینی، علی انسانی، ماجرای امام باقر(ع) و کربلا را در ابیاتی این طور روایت می‌کند:  تو طعم تازیانه و سیلی چشیده‌ای بر روی خار، همره طفلان دویده‌ای دیدی تو خیمه‌های به آتش کشیده را داغ و فرار و رنگ ز چهره پریده را