سیاسی‌کاری و تکرار کابوس شورای اول

نگاهی به اصل یکصد تا یکصدوششم قانون اساسی نشان می‌دهد موضوع شوراهای اسلامی شهر و روستا در نظام جمهوری اسلامی ایران از اهمیت بسزایی برخوردار است و همین توجه سبب شده این نهاد بتواند نقش تعیین‌کننده‌ای در اداره شهرها و روستاها داشته باشد و منتخبانی که در این شوراها حضور دارند، براساس قانون وظیفه 29گانه‌ای برای آنها تعیین شده است که می‌توان انتخاب شهردار را به‌عنوان مهم‌ترین وظیفه آنها برشمرد. بی‌شک شوراهای اسلامی شهر و روستا نهادی اجتماعی است که با حضور دلسوزان و متخصصان می‌تواند در اداره شهر تاثیرات بسزایی داشته باشد، اما خشت اول شورای شهر از همان ابتدا کج نهاده شد و در همان دور اول، شورای شهر اجتماعی تبدیل به شورایی سیاسی شد و نه‌تنها به سیاسی‌بودن اکتفا نکرد، بلکه سیاست‌زده نیز شد! هرچند در دوره اصلاحات با ژست دموکراسی شوراهای اسلامی شهر و روستا کار خود را آغاز کردند اما دیری نپایید که همین شورا تبدیل به محمل دعواهای جناحی- سیاسی اصلاح‌طلبان شد و آش آنقدر شور شد که حتی روزنامه‌های اصلاح‌طلب نوشتند «بزرگ‌ترین خودکشی سیاسی در دولت اصلاحات انجام شد!» دعوا بر سر انتخاب شهردار، تهدید رئیس شورای شهر به استعفا، ناز عبدا... نوری را کشیدن و درنهایت اختلافات بین شهرداری و برخی اعضای شورای شهر بر سر استیضاح الویری کار را به‌جایی کشاند که دعوای مشارکتی‌ها با کارگزارانی‌ها باعث منحل شدن شورای شهر اول شد. پس از سال 77 رفته‌رفته شورای شهر سعی کرد به جایگاه واقعی خود دست پیدا کند و تصمیماتی را برگزید که برای اداره شهر بزرگی همچون تهران اثرات و برکات مثبتی داشته باشد. شروع به‌کار شورای پنجم نشان داد تمامی 21 نفر شورا به‌لحاظ سیاسی دارای تفکرات مشترکی هستند و رای صددرصدی به انتخاب محمدعلی نجفی به‌عنوان شهردار تهران، این روزنه امید را بین شهروندان تهرانی روشن کرد که می‌توان به این شورا و شهرداری و مدیریت شهری اعتماد کرد و شاهد خدمات ارزنده و درخور توجه به پایتخت‌نشینان بود. اما هنوز چندی از آغاز به‌کار شورای پنجم نگذشته بود که سازهای مخالف کوک و اعتراضات اعضای شورای شهر به برخی تصمیمات آغاز شد؛ رفته‌رفته این درگیری‌ها شدت گرفت و اخبار ناخوشایندی به گوش رسید؛ خرید خودرو و لپ‌تاپ برای خودشان، بالا بردن هزینه‌های شهری برای شهروندان همچون قیمت طرح ترافیک و بلیت مترو،  درگیری‌‌های لفظی در صحن شورا، درگیری لفظی شهردار با برخی اعضای شورای شهر، خروج قهرآمیز محسن هاشمی از صحن شورا، تهدید برخی به استعفا، ناهماهنگی اعضای شورا بر سر دستور جلسات و مواردی از این دست سبب شد امیدواری به این شورا رنگ ببازد و همین حواشی باعث شد شورا با دست خود، خود را به حاشیه برده و آن‌طور که باید و شاید در این مدت مصوبه‌ای برای اداره بهتر شهر نداشته باشد. در همان ابتدای رای‌آوردن لیست یکدست 21نفره در انتخابات پنجم شورای شهر تهران، سخن از الگوریتمی برای انتخاب آنها به میان آمد اما خروجی 9ماهه شورا نشان می‌دهد که هیچ معادله ریاضی برای انتخاب آنها در میان نبوده است. در همین بین خبر استعفای محمدعلی نجفی مطرح شد، شهرداری که نتوانست بیشتر از هفت‌ماه سکاندار مدیریت شهری تهران باشد و همین موضوع سبب شد شورای شهر در ابتدا با استیضاح او موافقت نکند و تلاش کردند شهردار مستعفی را نگه دارند تا بر انتخاب اشتباه خود سرپوش بگذارند اما نجفی بازهم استعفا کرد و این‌بار شورا مجبور به پذیرش آن شد. اعضای شورای شهر بار دیگر برای انتخاب شهردار آستین بالا زده‌اند و عملا جلسات و انرژی زیادی صرف این موضوع کرده‌اند؛ انرژی هدررفته‌ای که اگر از ابتدا انتخاب درستی انجام می‌شد، شاهد این هدررفت عظیم انرژی نبودیم!این روزها اعضای شورای شهر تهران در حال رایزنی برای انتخاب شهردار تهران هستند و این پروسه انتخاب باعث شده برخی از احزاب سیاسی برای رسیدن به «بهشت» دنبال رایزنی برای مطرح‌شدن گزینه خود باشند؛ نبردی سخت که یک‌طرف آن حزب اتحاد ملت و طرف دیگر کارگزارانی‌ها قرار دارند.دعواهای سیاسی این روزها برای انتخاب شهردار ناخودآگاه ما را به دهه 70 می‌برد؛ دعواهای سیاسی بر سر انتخاب شهردار تهران و درگیری‌های لفظی میان اعضای شورای شهر، شورای اول را به انحلال کشاند و خاطره خوبی از اولین تجربه بر پایه دموکراسی در اداره شهر برجا نگذاشت. نگاهی به عملکرد و اتفاقات رخ‌داده در شورای شهر پنجم نشان می‌دهد این شورا شباهت‌های بسیاری با شورای اول دارد و اصلاح‌طلبان، کارگزاران و دیگران اگر با چنین دست‌فرمانی جلو بروند شاید بار دیگر آن تجربه تلخ دور اول اتفاق بیفتد.
قیمت لحظه ای ارز دیجیتال